kocmołuch

Na podwórku Osterhoffa zjawia się dziewczyna, którą już parę razy tam widział; właściwie dziewczynka, bo ileż ona może mieć lat? Najwyżej piętnaście. Taki mały kocmołuch w starych dżinsach, boso, z wiecznie brudnymi nogami, kręcący się po obejściu, a to pranie wiesza, a to króliki karmi.

źródło: NKJP: Witold Horwath: Ultra Montana, 2005

Gdyby przyszło mi prać ręcznie i prasować po kilkanaście pieluch dziennie nie tylko mieszkanie wyglądałoby na zaniedbane, ale i ja sama przeistoczyłabym się w kocmołucha.

źródło: NKJP: Marta Bizoń: Mama na baterię, Gazeta Krakowska, 2003-11-25

- Zauważyłam, że wszystkie wyglądamy jak kocmołuchy. Spodnie, swetry, zero dekoltów, na czarno. Jak najbrzydziej.

źródło: NKJP: Internet

Przez pół wieku przeszedł 250 swoistych reinkarnacji – żył w różnych epokach i środowiskach; u boku pięknych kobiet i kocmołuchów. Prawdą jest, że częściej bywał arystokratą – pieniądza lub ducha – niż żebrakiem, ale do takich ról predestynowała go natura.

źródło: NKJP: Henryka Wach-Malicka: Co wieczór inne życie, Dziennik Zachodni, 2006-05-27

W latach 90-tych, po otwarciu granicy, przybyła do nas nowa generacja skośnookich. Na żebry. Stoją w podziemnym przejściu opodal Dworca Centralnego i grają. Kocmołuchy. Zupełnie niepodobni do swych schludnych ojców obserwowanych przeze mnie w Krakowie, 20 lat przedtem. A co do grania - pożal się Boże.

źródło: NKJP: Antoni Kawczyński: Żółta rasa (3), Mazowieckie To i Owo, 2002-02-19