zorza

Poranek dzisiejszy inny niż wszystkie poprzednie. Fausta obudziła się wcześnie w oczekiwaniu na to, co musi się wreszcie stać. Cudowne światło zorzy, żółte jak żółtko jaja, a nad nim smuga, ciemnoczerwony zarodek dnia. Znak, który coś zapowiada.

źródło: NKJP: Krystyna Kofta: Fausta, 2010

[...] dziesiątki wytwornych zaprzęgów ciągnęły bezszelestnie po żwirowanych drogach parków wysp Jełagin i Kriestowskiej, by oglądać zniżające się słońce przyćmione delikatną, różową mgiełką, a potem blask zorzy wieczornej odbijającej się czerwienią na zazwyczaj gładkiej powierzchni morza.

źródło: NKJP:Mieczysław Jalowiecki: Na skraju imperium, 2005

Jest wieczór, chylący się ku zachodowi dzień z wolna przygasa. Pora spoczynku, uciszenia i modlitwy do Boga przed nadciągającą nocą. A jednocześnie ta krzycząca czerwienią, płonąca na nieboskłonie krwawa zorza zachodu, jakby wyraz i znak gniewu Bożego za wszystkie zbrodnie, przewinienia i zaniedbania człowieka.

źródło: NKJP: Artur Hutnikiewicz: Młoda Polska, 1994

Pierwsze zorze dogonił za Białymstokiem, późne styczniowe świtanie gdzieś przed Grajewem. Słońce powędrowało szybko w górę nieba, dzień spłynął na zamarzniętą ziemię i rozświetlił ją aż po horyzont, nic go już nie mogło dopędzić.

źródło: NKJP: Leon Pawlik: Ankara, 1998

Oto plac, na którym tłum faluje w tańcu w rozświetlony zorzami letni wieczór albo przemarznięci żołnierze w mrokach zimy udeptują śnieg, grzejąc ręce przy koksowniku.

źródło: NKJP: Magdalena Tulli: Sny i kamienie, 1999