szelma
-
przest. osoba, która dobrze radzi sobie w życiu, ponieważ jest bardzo sprytna, ale korzyści dla siebie osiąga kosztem innych ludzi, postępując w stosunku do nich w sposób nie całkiem uczciwy
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
Szelma z niego, jeśli potrafił wcisnąć kobietom taki kit.
źródło: NKJP: Janusz Rudnicki: Mój Wehrmacht, 2004
- Camarade! Ona już na pewno nie jest dziewicą! - A cholercia! To niegodziwa szelma! - zawołałem. - A ja, naiwny, myślałem, że to dziewica, i ubóstwiałem ją dlatego.
źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Dzikie banany, 1960
W dzień był hojny dla biednych, nocą przeistaczał się w szelmę płatającego figle ludziom i czartom.
źródło: NKJP: Bernard Konarski: „Szelma” - wielki głaz narzutowy na ziemi słupskiej, Zielone Brygady. Pismo Ekologów, 1998-07-16
W Fort Dauphin nie było już Francuzów, ale okrutne szelmy pozostawili po sobie tak haniebną pamięć, że Anglicy woleli nie pokazywać się tutaj tubylcom.
źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Madagaskar okrutny czarodziej, 1969
Śmiejąca się Pola jest miniaturką szelm Gainsborougha. Ich potarganą kopią z zadartym noskiem.
źródło: NKJP: Manuela Gretkowska: Europejka, 2004
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. szelma
szelmy
D. szelmy
szelmów
szelm
C. szelmie
szelmom
B. szelmę
szelmów
szelmy
N. szelmą
szelmami
Ms. szelmie
szelmach
W. szelmo
szelmy
Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osób płci żeńskiej, używa się r.ż., D. lm szelm, B. lm szelmy. W przeciwnym razie używa się r. m1, D. i B. lm szelmów lub r. ż, D. lm szelm, B. lm szelmy
-
niem. Schelm
z śr.-w.-niem. schalm(e), schelm(e) 'złoczyńca, łajdak, oszust, złodziej, zdrajca'
Inne znaczenie: 'drapieżne zwierzę'