-
1.
ostra, metalowa część miecza lub innej broni przeznaczonej do cięcia lub kłucia -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń -
Bonhart wstał, wyjął spod ławy otrzymany w Fano miecz, wyciągnął go z pochwy i rzucił na arenę, tak zręcznie, że brzeszczot wbił się w piasek pionowo, dwa kroki przed Ciri.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Wieża Jaskółki, 1997
Obejrzałem nóż. Pod naciskiem palca, którym pokonałem opór słabej sprężyny, cały brzeszczot wsunął się gładko do rękojeści.
źródło: NKJP: Adam Wiśniewski-Snerg: Według łotra, 1978
Chłopak zawinął pałaszem. Brzeszczot, hartowany przez kowalskich mistrzów jeszcze w czasach, gdy Kii Krindar chadzał pomiędzy śmiertelnikami, rozpłatał drzewce jak pergaminową błonę i aż po próg zagłębił się w ciało.
źródło: NKJP: Anna Brzezińska: Letni deszcz. Sztylet – fragment 2, Esensja, 2009-11-08
Broń dawna była w ogromnej mierze przedmiotem symbolicznym; w głowniach mieczów chowano święte relikwie, święcono też armaty - by wzmóc skuteczność oręża. [...] Malowano tarcze, rzeźbiono głownie mieczów i szabel, grawerowano brzeszczoty [...].
źródło: NKJP: Andrzej Osęka: Piękne masakry, Gazeta Wyborcza, 1997-04-30
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. brzeszczot
brzeszczoty
D. brzeszczota
brzeszczotu
brzeszczotów
C. brzeszczotowi
brzeszczotom
B. brzeszczot
brzeszczoty
N. brzeszczotem
brzeszczotami
Ms. brzeszczocie
brzeszczotach
W. brzeszczocie
brzeszczoty
-
Etymologia niepewna. Być może wyraz jest utrwaloną błędną formą brzeszczot zamiast brzeszczoł , wówczas pochodzenie z gwary pałuckiej od wyrażenia gwarowego brzez czoła 'bez trzonka' (Bańk.).