katabas
-
pot. pogard. ksiądz
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Religia – kościół
osoby związane z religią i kościołem -
- zboczony katabas; tłuste; czarne katabasy
- pazerność katabasów
-
U swego klechy była, żeby katabas grzechy jej przebaczył.
źródło: NKJP: Jacek Buras: Nowy „Faust”?, Gazeta Wyborcza, 1996-11-15
- A, bo widzisz, on nie jest księdzem, ale mówią, że sposobił się na katabasa, ale coś mu tam nie wyszło.
źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Obłęd, 1980
O lekarzu często mówi się u nas konował, księdza nazywa się klechą lub katabasem, kierowcę - szoferakiem, poetę - wierszokletą, farmaceutę - pigularzem, prawnika - kauzyperdą, zawodowego żołnierza - zupakiem, geodetę - skaczybruzdą itd.
źródło: NKJP: (X): Obyczajność, Dziennik Polski, 2002-03-08
Witaj stary, zakłamany katabasie! Zakłamańcu, dobrze wiesz, że chodzi o rozwód nazywany unieważnieniem. Chcesz zamataczyć, tak jak każdy katabas.
źródło: NKJP: Internet
Ja generalnie księżom nie ufam, bo większość z nich to niestety katabasy i w dodatku pazerni na grosz.
źródło: NKJP: Jarosław Abramow-Newerly: Młyn w piekarni, 2002
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. katabas
katabasi
katabasowie
ndepr katabasy
depr D. katabasa
katabasów
C. katabasowi
katabasom
B. katabasa
katabasów
N. katabasem
katabasami
Ms. katabasie
katabasach
W. katabasie
katabasi
katabasowie
ndepr katabasy
depr -
Wyraz powstał w gwarze uczniowskiej jako pogardliwe przezwisko katechety, prawdopodobnie z greckiej formy katabás (3. os. l. poj. cz. przeszł. katebaíno ‘zejść’, która występuje w Nowym Testamencie, m.in. w Ewangelii św. Jana w kontekście związanym ze zstąpieniem Jezusa na ziemię. Przezwisko zapewne utworzone okazjonalnie, bazowane na formie językowej, którą uczniowie słyszeli z ust nauczyciela religii (Poradnia Językowa PWN).