kańczug
-
przest. bicz z plecionym rzemieniem i krótkim trzonem
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Prawo i łamanie prawa
więzienie i kara
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
hodowla i opieka nad zwierzętami; człowiek wobec zwierząt -
W przypadku drobnych kradzieży, w małych miasteczkach winnych bito rózgami lub kańczugami (gdy był pręgierz, to karano przed nim) i „wyświecano” z miasta.
źródło: NKJP: Bogdan Snoch: Tortury i samosądy, Tygodnik Regionalny „Gazeta Częstochowska”, 2001-02-15
Komentarze do katechizmów wydawanych w połowie XVIII w. tłumaczą, że Pismo św. zabrania kaleczenia ludzi, obcinania im członków, bicia kijem i kańczugiem, „choćby i słusznie”, ale tylko wtedy, gdy karzący nie posiada „władzy ojcowskiej abo sędziowskiej nad winnymi kary”.
źródło: NKJP: Janusz Tazbir: Diabli na zasiłku?, Gazeta Wyborcza, 1997-05-13
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. kańczug
kańczugi
D. kańczuga
kańczugów
C. kańczugowi
kańczugom
B. kańczug
kańczugi
N. kańczugiem
kańczugami
Ms. kańczugu
kańczugach
W. kańczugu
kańczugi
-
tur. kamcze 'bicz'