utracjusz - Wielki słownik języka polskiego PAN

Definicja

przest. osoba, która lekkomyślnie wydaje pieniądze, zwłaszcza na zabawy i inne przyjemności

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Czas wolny

rozrywka

Relacje znaczeniowe

synonimy:

rozrzutnik

Połączenia

ktoś jest postrzegany jako utracjusz

Cytaty

[...] był utracjuszem, który pił i hulał, zaniedbując firmę i doprowadzając ją do ruiny.

źródło: NKJP: Stanisław Milewski: Ciemne sprawy międzywojnia, 2002

Był to ród, który nigdy nie miał utracjuszy, co było zjawiskiem nieczęstym w Polsce, gdzie syn potrafił zmarnować dorobek ojca [...].

źródło: NKJP: Stanisław Sławomir Nicieja: Twierdze kresowe Rzeczypospolitej, 2006

Szybko wpasował się w społeczne życie Poznania - miał opinię rzutkiego menedżera, choć niektórzy [...] widzieli w nim raczej utracjusza trwoniącego pieniądze [...].

źródło: NKJP: Marcin Kołodziejczyk: Cień katedry, cień niedomówień, Polityka, 2004-07-17

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	utracjusz	utracjusze	ndepr
M.	utracjusz	utracjusze	depr
D.	utracjusza	utracjuszy
C.	utracjuszowi	utracjuszom
B.	utracjusza	utracjuszów utracjuszy
N.	utracjuszem	utracjuszami
Ms.	utracjuszu	utracjuszach
W.	utracjuszu	utracjusze	ndepr
W.	utracjuszu	utracjusze	depr

Pochodzenie

Zob. tracić