imitatorski

[...] przypomnijmy sobie, jak na odtwórczą, imitatorską, niesamodzielną rolę swojej poezji wobec liryki Ryszarda Milczewskiego-Bruno, zareagował czterdzieści lat temu Jerzy Szatkowski.

źródło: NKJP: Tadeusz Wyrwa: Szatkowski górą!!!, Akant, 2008-09

[...] cicha pannica ma tak znakomity talent imitatorski, taki zmyślny sposób podpatrywania, że to jej przejście przez salkę to byłam ja, każdy mój krok i ruch, trzymanie głowy i rąk przy chodzeniu.

źródło: NKJP: Monika Żeromska: Wspomnienia, 2007

Igrzysko (1909) na tle obrazów Rzymu starożytnego z epoki prześladowań wyznawców chrześcijaństwa podejmowało typowo modernistyczny problem rozdwojenia artysty między prawdą życia a kłamstwem masek i pozorów, nieautentyczności sztucznych, przybranych postaw i imitatorskich gestów, prowadzących nieuchronnie do moralnego, duchowego samozniszczenia.

źródło: NKJP: Artur Hutnikiewicz: Młoda Polska, 1994

Miał wielkie zdolności aktorskie i imitatorskie. Pamiętam wieczór, kiedy odegrał, jak różni polscy aktorzy deklamują monolog Hamleta „Być albo nie być”. Nie tylko naśladował głos do złudzenia, ale stawał się w jakiś sposób podobny, on brzydal, do tych amantów. Całe towarzystwo pokładało się dosłownie ze śmiechu.

źródło: NKJP: Andrzej Krzywicki: Diabelski młyn, 2005

Miał zdolności imitatorskie. Parodiował członków rodziny. Pękaliśmy ze śmiechu. Nie znając żadnego obcego języka, wygłaszał mowy w każdym, z właściwą intonacją i akcentem.

źródło: NKJP: Ewa Berberyusz: Moja teczka, 2006