jer

Jeśli jery występowały kolejno we wszystkich sylabach danego słowa, to wtedy - licząc od końca - każdy jer nieparzysty (pierwszy, trzeci itd.) był słaby, zanikający, jer parzysty natomiast (drugi, czwarty itd.) mocny, przechodzący w pełną samogłoskę (u nas - w „e”).

źródło: NKJP: Jan Miodek: Rzecz o języku, Dziennik Zachodni, 2009-03-06

Bo też funkcjonowały najpierw formy typu: sebrati, servati, sdelati, svaliti (w ich zapisach pomijam tzw. jery, czyli półsamogłoski) - tak jak w obiegu były wyłącznie takie wyrażenia przyimkowe, jak: s tatą, s mamą, s babcią, s nami, s vami.

źródło: NKJP: Jan Miodek: Rozmyślajcie nad mową, Wiedza i Życie, nr 8/2001, 2001

No widzisz, nie interesuje Cię ten temat, a jako reformatora języka powinien - pochodzenie nazw, pisowni wiąże się z wieloma czynnikami i procesami, jakim podlegał język polski przez wieki - i nie tylko polski, bo inne języki również: palatalizacje, zaniki jerów czy iloczasu, metateza, wpływy innych języków.

źródło: NKJP: Internet