barbaryzm - Wielki słownik języka polskiego PAN

przest. wyraz, wyrażenie lub konstrukcja składniowa obce danemu językowi, użyte w tekście napisanym w języku ojczystym, oceniane negatywnie

Ms. lp wymawiany: [barbaryźmie] lub [barbaryzmie].

[barbarysm] lub [barbaryzm]

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

języki świata

hiperonimy:

zapożyczenie

	Camus odpisał przyjacielowi najszczerzej, że utwór wydał mu się całkowicie niezrozumiały z powodu naszpikowania go neologizmami i barbaryzmami. źródło: NKJP: Krzysztof Rutkowski: Pasaż z Camusem, Gazeta Wyborcza, 1996-02-28
	Język tych opowiadań, osobliwy, trochę niedzisiejszy, gdyż pełen barbaryzmów, galicyjskich regionalizmów i słów będących dla współczesnego czytelnika archaizmami [...]. źródło: NKJP: Zygmunt Haupt: Baskijski diabeł: opowiadania i reportaże, 2007
	Ów skryba znał [...] mowę Franków, bodaj nawet lepiej niż łacinę, jak można wnosić z licznych barbaryzmów występujących w tekście Prawa salickiego. źródło: NKJP: Karol Modzelewski: Barbarzyńska Europa, 2004
	Gwałtowne zmiany społeczne i gospodarcze sprawiają, że wtargnęły do języka barbaryzmy, wulgaryzmy, obce zwyczaje językowe. źródło: NKJP: Barbaryzmy atakują!, Dziennik Polski, 2003-09-13

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

łac. barbarismus

Zob. też: