spółgłoska
-
jęz. głoska wymawiana tak, że określone narządy mowy zbliżają się do siebie w takim stopniu, że powstaje zwarcie lub szczelina
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język
mówienie -
hiperonimy: głoska
-
- spółgłoska bezdźwięczna, dźwięczna, miękka, twarda
- spółgłoska "b", "t", "z"
- spółgłoski i samogłoski
- wymowa spółgłosek
-
[...] polska spółgłoska t powstaje dzięki przywarciu czubka języka do górnych zębów (siekaczy).
źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996
Co z tego, że w podręcznikach gramatyki czytamy, iż w dopełniaczu liczby mnogiej słowa zakończone na tzw. spółgłoskę półtwardą (c, cz, dz, dż itp.) przybierają końcówkę -y, a te zakończone na miękką (ć, ź, ś itp.) -i, skoro mówimy żołnierzy - ale stróżów, koni - ale uczniów.
źródło: NKJP: Katarzyna Mosiołek-Kłosińska: Poproszę pasztet z babuni, Wiedza i Życie, 1997
Jego rozmówca przeciągał nieco spółgłoski. Wyrazy brzmiały, jakby zostały wysyczane przez węża.
źródło: NKJP: Mariusz Kaszyński: Rytuał, 2008
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. spółgłoska
spółgłoski
D. spółgłoski
spółgłosek
C. spółgłosce
spółgłoskom
B. spółgłoskę
spółgłoski
N. spółgłoską
spółgłoskami
Ms. spółgłosce
spółgłoskach
W. spółgłosko
spółgłoski
-
Por. łac. consonus 'współbrzmiący'; od: spół- (zob. społem, spółka) + głoska