pas - Wielki słownik języka polskiego PAN

8.

wyróżniający się fragment powierzchni ziemi w kształcie wydłużonego prostokąta, ciągnącego się wzdłuż lub wokół czegoś

CZŁOWIEK I PRZYRODA

Ziemia

ukształtowanie terenu

szeroki, wąski; leśny; zaorany pas; pas graniczny, przygraniczny, przyfrontowy; neutralny; ochronny; nadmorski; ciągnący się, dzielący, oddzielający
pas lasu, roślinności, trawy, zarośli, zieleni, ziemi; wód
pas okala, otacza
poszerzyć, wydzielić pas
otoczony, okolony, przedzielony pasem
leżeć, mieszkać; położony w pasie czegoś

	Środowisko geograficzne kraju jest zróżnicowane, wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego rozciąga się pas nizin i tu występuje łagodny klimat śródziemnomorski. źródło: NKJP: R.Marut: Do Ziemi Świętej, nie kraju wojny..., Tygodnik Ciechanowski, 2002-03-11
	Z jednej strony wzgórza rozciągały się dzielnice kontrolowane przez wojska rządowe, z drugiej tereny rebeliantów. Pośrodku był szeroki pas ziemi niczyjej. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Modlitwa o deszcz, 2002
	Na prawo, u podnóża termitiery, widać było wyspę. Wyspę klasztorną, wyspę tylko z nazwy, która niegdyś wyrastała przy samym brzegu, z kipieli, ale teraz łączył ją z klifem wąski pas plaży. źródło: NKJP: Jacek Dehnel: Rynek w Smyrnie, 2007
	Pasy ziemi do obsiewania były małe, powydzierane skałom, o nieregularnych kształtach. źródło: NKJP: Grażyna Plebanek: Przystupa, 2007
	Szliśmy wąskim pasem łąki pomiędzy mokradłami. źródło: NKJP: Jan Brzechwa: Gdy owoc dojrzewa, 1958

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

	+	pas	+	CZEGO
	+	pas	+	JAKI

st.czes. pás

z psł. *pojasъ 'pas, przepaska'