bękart

Zjawiła się także w Maleniu i córka Felaka. Nie sama przyszła, ale z dzieciakiem na rękach. Mały miał już koło roku i niebieskie, krągłe ślepka, „Bękart!” - darł się stary Felak. Małgośka odszczeknęła ojcu, całkiem nie jak córka i latawica, której się kije należą.
- [...] Jakeście ojciec nie zratowali, tera wam pysk zamknąć. Nie bękart, ale Waluś. Wasz wnuk!

źródło: NKJP: Teresa Bojarska: Świtanie, przemijanie, 1996

Anna Kameny wszakże nie rozgłaszała, że jej bliźnięta były bękartami, bo rodzina męża wnet wyzułaby ją i dzieci z herbu, tytułów i majątku.

źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Chrzest ognia, 1996

Młodzi ludzie słowo „bękart” kojarzą teraz z bękartami królewskimi w dawnych wiekach, a nie z czasem obecnym, a termin „dziecko nieślubne”, jeśli nawet jest z jakichś przyczyn przywoływany, jest po prostu niebudzącą ocen moralnych kategorią.

źródło: NKJP: Barbara Pietkiewicz: Pożegnanie z bękartem, Polityka, 2003-02-22