serwolatka

Pamiętam, jak na premierze jego pierwszego filmu siedziałem w sali kinowej i nagle jeden z bohaterów zapytał, czy na kolację jest serwolatka. Ja niemal padłem, a miałem już prawie czterdzieści lat, bo w życiu nie spotkałem się z serwolatką.

źródło: NKJP: Tadeusz Konwcki: Wiatr i pył, 2008

Wieczorem nasza gospodyni, ubrana w nylonowy fartuch, przygotowuje sama kolację dla nas, kolację biedną, głównie z tego, co w ogrodzie, kroi ogórki, pomidory, chleb. I dla gości – po kawałku rarytasu: serwolatki.

źródło: NKJP: Janusz Marciszewski: Lekcje refleksji, Gazeta Poznańska, 2005-07-16

W kuchni pani Barbary znalazł nie jedną kanapkę, lecz cały talerz płatków na mleku. Nie przepadał za nimi, ale postanowił nie grymasić.
- Jedz. To pożywne. Potem możesz dostać chleba z serwolatką.

źródło: NKJP: Krystyna Boglar: Zobaczysz, że pewnego dnia..., 1996

[...] Mamusia za bułki dziękowała i prosiła o kilkadziesiąt deka serwolatek. A z tych serwolatek robiło się na kolację coś w rodzaju sałatki, krając je w plasterki i mieszając z cieniutko poszatkowaną białą cebulą i kropiąc wszystko delikatnie octem lub cytryną.

źródło: Wanda Niemczycka Babel: Z dziennika podróży w czas przeszły, 2007 (lwow.home.pl)