-
2.
książk. silny, krótkotrwały przejaw jakiejś emocji -
Ms. lp wymawiany: [paroksyźmie] lub [paroksyzmie].
-
[paroksysm] lub [paroksyzm]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
zachowania emocjonalne -
- paroksyzmy rozpaczy, strachu, szaleństwa
-
Dopiero całkowita bierność Żyda wywołuje w nim paroksyzm prawdziwej wściekłości, zza której wyziera rozpacz.
źródło: NKJP: Michał Otorowski: Kłopotliwy „Fanatyk”, Midrasz, 2002
Z trudem pokonując paroksyzmy śmiechu, Kowalik wyjaśniał mu, na czym polega zabieg gaszenia płomyka.
źródło: NKJP: Leon Pawlik: Ankara, 1998
Otóż ten spokojny, milkliwy chłopiec, właściwie wcielenie łagodności, dostawał paroksyzmów rozpaczy, że jego matka umarła.
źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Obłęd, 1983
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. paroksyzm
paroksyzmy
D. paroksyzmu
paroksyzmów
C. paroksyzmowi
paroksyzmom
B. paroksyzm
paroksyzmy
N. paroksyzmem
paroksyzmami
Ms. paroksyzmie
paroksyzmach
W. paroksyzmie
paroksyzmy
-
+ paroksyzm + (CZEGO) -
gr. paroksysmós 'bodziec; podrażnienie; rozgoryczenie'