serwitut

Obarczanie literatury obowiązkiem towarzyszenia chwili bieżącej byłoby błędem i wypaczaniem jej funkcji. Nie darmo każde obarczanie literatury serwitutami należy zawsze do okresów błędów i wypaczeń.

źródło: NKJP: Zbigniew Bieńkowski: Przyszłość… przeszłości, 1996

Górski bronił prawa swobodnego rozwoju sztuki jako wartości bezspornej, niezależnej od obciążających ją serwitutów moralnych i politycznych.

źródło: NKJP: Krystyna Ratajska: Neomesjanistyczni spadkobiercy Mickiewicza, 1998

Jak wszyscy chcący funkcjonować w nowej Polsce, także redakcja musiała spłacać serwituty na rzecz umacniających się komunistycznych rządów. Ale dzięki odnotowywanym na pierwszych stronach „Przekroju” oficjalnym uroczystościom i decyzjom mogli na kolejnych kolumnach próbować tworzyć pismo, jakie sobie wymarzyli.

źródło: NKJP: Mariusz Urbanek: Waldorff, ostatni baron Peerelu, 2008

Nie udało mi się zyskać przyjaciela nawet za cenę podpowiadania i ściągaczek; koledzy korzystali chętnie z moich usług, traktowali je jako naturalny serwitut i wcale ich nie obchodziło, ile mnie kosztuje dzielenie się nabytą z wielkim trudem wiedzą.

źródło: NKJP: Jerzy Stawiński: Piszczyk, 1997