wieża z kości słoniowej

Nie był nigdy mieszkańcem wieży z kości słoniowej, zacisznego gabinetu uczonego, przeciwnie, głosił bezustannie „Tego kraju jestem piekielnie ciekaw”, co przekładało się na dosłowne bądź realizowane na papierze „wyjazdy w teren”, potwierdzające jego umiejętności nawiązywania kontaktów zarówno z intelektualistami, jak i prostymi ludźmi

źródło: NKJP: Jan Pieszczachowicz: Małe i większe ojczyzny Kazimierza Wyki, Dziennik Polski, 2000-01-21

[...] musiałbym przyznać rację wszystkim tym mędrkom, co uparcie bredzą, że sztuka operowa jest już dziś passe, kompletnie nie na naszą wrażliwość, że to jakieś bicie estetycznej piany, niejadalnie wysublimowana wieża z kości słoniowej i w ogóle naiwny teatr cmokających klerków.

źródło: NKJP: Tydzień jasnych zmierzchów, Dziennik Polski, 2002-08-07

Istnieje bowiem niebezpieczeństwo, że człowiek, zainteresowany sztuką, zaczyna z czasem się izolować w świecie literatury czy malarstwa. Buduje wieżę z kości słoniowej, w której chroni się przed rzeczywistością.

źródło: NKJP: Od klubu do klubu, Dziennik Polski, 2001-03-10

[...] myślę, że takie rozwiązanie może przyjąć tylko teoretyk siedzący w wieży z kości słoniowej, a nie ludzie odpowiedzialni za porządek w tym kraju.

źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 30.09.1994

Najpoważniejszym zarzutem wysuwanym przeciwko wartościom kulturalnym Zachodu jest ich elitarność i niedostępność dla mas. Zarzut ten jest słuszny. Poezja, malarstwo czy nawet muzyka, zamykając się w wieżach z kości słoniowej, wpadają w rozliczne choroby stylu.

źródło: NKJP: Czesław Miłosz: Zniewolony umysł, 1951