posnuć - Wielki słownik języka polskiego PAN

książk. spędzić pewien czas na bardzo powolnym wykonywaniu lub przedstawianiu komuś tego, o czym informuje następujący rzeczownik

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

nazwy działań intelektualnych człowieka

Takie spotkanie to rzadka okazja, aby posnuć domysły, kto mógłby zastąpić Jana Pawła II.

źródło: NKJP: DL: Kto następcą papieża, Wieczór Wybrzeża, 2001-05-22

Myślę, że to bardzo dobry okres, żeby społeczność akademicka odpoczęła, posnuła plany i dalej myślała o rozwoju uczelni

źródło: Adrian Wachowiak: Jest smacznie, kolorowo i magicznie, 2023-12-15 (bydgoszcz.tvp.pl)

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

bezosobnik: posnuto

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		posnujmy
2 os.	posnuj	posnujcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	posnułbym bym posnuł	posnułabym bym posnuła	posnułobym bym posnuło	posnulibyśmy byśmy posnuli	posnułybyśmy byśmy posnuły
2 os.	posnułbyś byś posnuł	posnułabyś byś posnuła	posnułobyś byś posnuło	posnulibyście byście posnuli	posnułybyście byście posnuły
3 os.	posnułby by posnuł	posnułaby by posnuła	posnułoby by posnuło	posnuliby by posnuli	posnułyby by posnuły

bezosobnik: posnuto by

bezokolicznik: posnuć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: posnuwszy

gerundium: posnucie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: posnuty

+

posnuć

+

CO