zrzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

4.

pot. przypisać pewien stan lub sytuację, nazwaną sąsiadującym rzeczownikiem nie sobie, lecz innym osobom

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

nazwy działań intelektualnych człowieka

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

stosunki, grupy i organizacje społeczne

synonimy:

obarczyć
przerzucić
zepchnąć
zwalić

	Gierek czeka i umiejętnie próbuje zrzucić całą winę na Jaroszewicza. źródło: KWSJP: Zygmunt Merka: Kryzys władzy w Polsce, Kultura, 1976, nr 11
	Przyznał nam, że nie zna tych przepisów. Nie przeszkadzało mu to jednak napisać pisma, w którym zrzucił całą odpowiedzialność za remont na urząd miasta. źródło: KWSJP: Tomasz Kapica: Główna ulica miasta może być zamknięta, Nowa Trybuna Opolska, 2006
	Trzeba było zrzucić winę za zbrodnie i terror na kogoś. źródło: KWSJP: Piotr Zams: Jak do tego doszło - Afganistan, Obóz, 1985, nr 10/1985
	Zastrzega, że nie chodzi o to, by zrzucić odpowiedzialność z siebie, bo byłego szefa już nie ma. źródło: NKJP: Wioletta Wojtkowiak: Teraz Tarnobrzeg!, Echo Dnia, 2006-10-09

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zrzuciłem +(e)m zrzucił	zrzuciłam +(e)m zrzuciła	zrzuciłom +(e)m zrzuciło	zrzuciliśmy +(e)śmy zrzucili	zrzuciłyśmy +(e)śmy zrzuciły
2 os.	zrzuciłeś +(e)ś zrzucił	zrzuciłaś +(e)ś zrzuciła	zrzuciłoś +(e)ś zrzuciło	zrzuciliście +(e)ście zrzucili	zrzuciłyście +(e)ście zrzuciły
3 os.	zrzucił	zrzuciła	zrzuciło	zrzucili	zrzuciły

bezosobnik: zrzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zrzućmy
2 os.	zrzuć	zrzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zrzuciłbym bym zrzucił	zrzuciłabym bym zrzuciła	zrzuciłobym bym zrzuciło	zrzucilibyśmy byśmy zrzucili	zrzuciłybyśmy byśmy zrzuciły
2 os.	zrzuciłbyś byś zrzucił	zrzuciłabyś byś zrzuciła	zrzuciłobyś byś zrzuciło	zrzucilibyście byście zrzucili	zrzuciłybyście byście zrzuciły
3 os.	zrzuciłby by zrzucił	zrzuciłaby by zrzuciła	zrzuciłoby by zrzuciło	zrzuciliby by zrzucili	zrzuciłyby by zrzuciły

bezosobnik: zrzucono by

bezokolicznik: zrzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zrzuciwszy

gerundium: zrzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: zrzucony

odpowiednik aspektowy: zrzucać

Rz_osobowy

+

zrzucić

+

CO + na KOGO

Zob. rzucić