wyrzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wyrzuciłem +(e)m wyrzucił	wyrzuciłam +(e)m wyrzuciła	wyrzuciłom +(e)m wyrzuciło	wyrzuciliśmy +(e)śmy wyrzucili	wyrzuciłyśmy +(e)śmy wyrzuciły
2 os.	wyrzuciłeś +(e)ś wyrzucił	wyrzuciłaś +(e)ś wyrzuciła	wyrzuciłoś +(e)ś wyrzuciło	wyrzuciliście +(e)ście wyrzucili	wyrzuciłyście +(e)ście wyrzuciły
3 os.	wyrzucił	wyrzuciła	wyrzuciło	wyrzucili	wyrzuciły

bezosobnik: wyrzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wyrzućmy
2 os.	wyrzuć	wyrzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wyrzuciłbym bym wyrzucił	wyrzuciłabym bym wyrzuciła	wyrzuciłobym bym wyrzuciło	wyrzucilibyśmy byśmy wyrzucili	wyrzuciłybyśmy byśmy wyrzuciły
2 os.	wyrzuciłbyś byś wyrzucił	wyrzuciłabyś byś wyrzuciła	wyrzuciłobyś byś wyrzuciło	wyrzucilibyście byście wyrzucili	wyrzuciłybyście byście wyrzuciły
3 os.	wyrzuciłby by wyrzucił	wyrzuciłaby by wyrzuciła	wyrzuciłoby by wyrzuciło	wyrzuciliby by wyrzucili	wyrzuciłyby by wyrzuciły

bezosobnik: wyrzucono by

bezokolicznik: wyrzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wyrzuciwszy

gerundium: wyrzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: wyrzucony

odpowiednik aspektowy: wyrzucać

Rz_konkretny

+

wyrzucić

+

CO

Zob. rzucić