wyrzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

11.

książk. wyrazić komuś niezadowolenie lub dezaprobatę z powodu czegoś, co zrobił lub z powodu jakiejś jego cechy charakteru

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

Relacje znaczeniowe

synonimy:

wypomnieć

Połączenia

wyrzucić komuś głupotę, lekkomyślność, nieodpowiedzialność, rozrzutność, szastanie pieniędzmi

Cytaty

Biskup wyrzucił mu gwałt, ale każdy z mężów odważnych uczyniłby to samo, co on. Ludzie jego czasu, rasy i zajęcia podziwiali zuchwalstwo. Tylko kapłani gromili gwałtowność.

źródło: KWSJP: Teodor Jeske-Choiński: Ostatni Rzymianie, 1958

Z żalem wyrzuciła mu składanie pustych obietnic.

źródło: NKJP: (AD): Zły los i ludzie, Gazeta Wrocławska, 2002-10-22

[...] wyrzucił jej, że to jej wina, że przez nią odeszłam i że nie życzy sobie więcej wtrącania w swoje życie...

źródło: NKJP: Internet

Odmiana

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.	wyrzucę	wyrzucimy
2 os.	wyrzucisz	wyrzucicie
3 os.	wyrzuci	wyrzucą

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wyrzuciłem +(e)m wyrzucił	wyrzuciłam +(e)m wyrzuciła	wyrzuciłom +(e)m wyrzuciło	wyrzuciliśmy +(e)śmy wyrzucili	wyrzuciłyśmy +(e)śmy wyrzuciły
2 os.	wyrzuciłeś +(e)ś wyrzucił	wyrzuciłaś +(e)ś wyrzuciła	wyrzuciłoś +(e)ś wyrzuciło	wyrzuciliście +(e)ście wyrzucili	wyrzuciłyście +(e)ście wyrzuciły
3 os.	wyrzucił	wyrzuciła	wyrzuciło	wyrzucili	wyrzuciły

bezosobnik: wyrzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wyrzućmy
2 os.	wyrzuć	wyrzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wyrzuciłbym bym wyrzucił	wyrzuciłabym bym wyrzuciła	wyrzuciłobym bym wyrzuciło	wyrzucilibyśmy byśmy wyrzucili	wyrzuciłybyśmy byśmy wyrzuciły
2 os.	wyrzuciłbyś byś wyrzucił	wyrzuciłabyś byś wyrzuciła	wyrzuciłobyś byś wyrzuciło	wyrzucilibyście byście wyrzucili	wyrzuciłybyście byście wyrzuciły
3 os.	wyrzuciłby by wyrzucił	wyrzuciłaby by wyrzuciła	wyrzuciłoby by wyrzuciło	wyrzuciliby by wyrzucili	wyrzuciłyby by wyrzuciły

bezosobnik: wyrzucono by

bezokolicznik: wyrzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wyrzuciwszy

gerundium: wyrzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	wyrzucenie	wyrzucenia
D.	wyrzucenia	wyrzuceń
C.	wyrzuceniu	wyrzuceniom
B.	wyrzucenie	wyrzucenia
N.	wyrzuceniem	wyrzuceniami
Ms.	wyrzuceniu	wyrzuceniach
W.	wyrzucenie	wyrzucenia

imiesłów przymiotnikowy bierny: wyrzucony

	liczba pojedyncza
	m1	m2	m3	n1, n2	ż
	M.	wyrzucony	wyrzucony	wyrzucony	wyrzucone	wyrzucona
D.	wyrzuconego	wyrzuconego	wyrzuconego	wyrzuconego	wyrzuconej
C.	wyrzuconemu	wyrzuconemu	wyrzuconemu	wyrzuconemu	wyrzuconej
B.	wyrzuconego	wyrzuconego	wyrzucony	wyrzucone	wyrzuconą
N.	wyrzuconym	wyrzuconym	wyrzuconym	wyrzuconym	wyrzuconą
Ms.	wyrzuconym	wyrzuconym	wyrzuconym	wyrzuconym	wyrzuconej

	liczba mnoga
	p1	m1 ndepr	m1 depr	pozostałe
	M.	wyrzuceni	wyrzuceni	wyrzucone	wyrzucone
D.	wyrzuconych	wyrzuconych	wyrzuconych	wyrzuconych
C.	wyrzuconym	wyrzuconym	wyrzuconym	wyrzuconym
B.	wyrzuconych	wyrzuconych	wyrzuconych	wyrzucone
N.	wyrzuconymi	wyrzuconymi	wyrzuconymi	wyrzuconymi
Ms.	wyrzuconych	wyrzuconych	wyrzuconych	wyrzuconych

odpowiednik aspektowy: wyrzucać

Składnia

Rz_osobowy	+	wyrzucić	+	KOMU + CO
Rz_osobowy	+	wyrzucić	+	KOMU + że ZDANIE

Pochodzenie

Zob. rzucić