duchowy ojciec

Zdawało mu się, że w Dudajewie odnalazł pokrewną duszę. Być może – ponieważ nie był jeszcze gotowy, by samemu przewodzić – potrzebował mistrza i zwierzchnika, duchowego ojca.

źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Wieże z kamienia, 2004

Także i w kolorystyce Mucha bliski jest naiwnym, ale nie tylko, za swojego duchowego ojca uważali go, jeszcze nie tak dawno, krakowscy malarze z kręgu „nowych dzikich”, inaczej mówiąc, współcześni ekspresjoniści.

źródło: NKJP: W masce naiwności, Dziennik Polski, 2002-05-29

- Panie Jerzy, jest pan uznawany powszechnie za jednego z twórców polskiej szkoły filmowej. Towarzyszył pan Wajdzie, Kawalerowiczowi, Hasowi, Munkowi, Różewiczowi przy ich pierwszych dokonaniach. Czy uznaje się pan za duchowego ojca nowego pokolenia rodzimych operatorów pokroju Idziaka, Kamińskiego, niedawno zmarłego Sobocińskiego czy Bartkowiaka, którzy robią oszałamiającą karierę w Stanach Zjednoczonych?

źródło: NKJP: Daniel Weimer: Marzę o sądeckim filmie, Dziennik Polski, 2003-04-30

Witkiewicz bowiem - jak sama artystka mówi - jest jej duchowym ojcem. Zda się to paradoksem - pozornie trudno znaleźć dwa bardziej odległe artystyczne światy - a jednak oboje łączy coś, co jest niezmiernie istotne: oboje otóż zostali uwarunkowani. Uwarunkowani, rzecz jasna, na Tatry.

źródło: NKJP: Wawrzyniec Brzozowski: Marii Podobińskiej Dziennik podróży, prasa, 1996

[...] powieści Fowlesa przywołują na myśl średniowieczny romans z typowym dla niego motywem wędrówki. Wędrówkę tę Jung, duchowy ojciec Fowlesa, zinterpretowałby jako podróż w głąb siebie w celu osiągnięcia pełni.

źródło: NKJP: Jerzy Jarniewicz: Co pociąga tysiące czytelników w alegorycznych powieściach Johna Fowlesa?, Gazeta Wyborcza, 1995-03-15