bezmyślny - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

pejorat. pozwalający sądzić, że ktoś nie zastanawia się nad, co robi lub w ogóle w danej chwili nie myśli

[bezmyślny] lub [bezmyśny]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

słownictwo oceniające

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

wytwory działań intelektualnych człowieka

bezmyślny sposób, wandalizm; wzrok, uśmiech; bezmyślna agresja, dewastacja, przemoc;
decyzja, działalność, zabawa; twarz; bezmyślne niszczenie, okrucieństwo; kopiowanie, naśladowanie, powtarzanie, wkuwanie; spojrzenie
bezmyślny i brutalny, bezmyślny i okrutny

	Strażacy ostrzegają, że bezmyślne wypalanie może doprowadzić do tragedii. źródło: NKJP: Dziennik Polski - 2001-04-03 - Podkarpacie - Nie wypalajcie traw
	Regularne buszowanie po sklepach, bezmyślne wrzucanie do koszyka wszystkiego, co przyciąga uwagę - może stać się nałogiem. źródło: NKJP: Lubomira Szawdyn: Z pamiętnika zakupoholiczki, prasa, 2003
	Tradycją maskowano hipokryzję i prowincjonalizm, a wiarę sprowadzano do bezmyślnego rytuału. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Modlitwa o deszcz, 2002
	Siedziała i bezmyślnym, tępym wzrokiem wpatrywała się w leżący na jej kolanach telefon. źródło: NKJP: Elżbieta Hajnicz: Poza nurtem czasu, 1996

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Zob. bez II , myśleć