śmietnik - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

miejsce lub pojemnik, do którego wyrzuca się bezużyteczne rzeczy

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Najbliższe środowisko życia człowieka

sprzęty domowe i przedmioty codziennego użytku

betonowy; miejski, osiedlowy; płonący śmietnik
śmietnik na cmentarzu, na osiedlu; śmietnik przy blokach, przy jakiejś ulicy; śmietnik w centrum (miasta), w pobliżu czegoś, w parku
śmietniki i zsypy
lokalizacja; pożar śmietnika
chleb; odpadki ze śmietnika
jedzenie na śmietniku; ławki przy śmietniku; pożar w śmietniku
ktoś przeszukujący śmietnik
coś wyciągnięte ze śmietnika
podpalić; penetrować śmietnik
trafić, wyrzucić coś do śmietnika; wygrzebać, wyjąć coś ze śmietnika
iść, nadawać się, powędrować, wynieść, wyrzucić coś na śmietnik
szukać, wylądować/lądować, zbierać coś; mieszkać, żyć na śmietniku; grzebać, znaleźć coś w śmietniku

	Aby zwiększyć ilość [...] surowców, należałoby [...] zainstalować przy każdym osiedlowym śmietniku przynajmniej dwa pojemniki: na makulaturę i tworzywa sztuczne. źródło: NKJP: Andrzej Dembowski: Śmieci usuwanie, prasa, 2001
	Znaleziono także znacznie mniej dzikich wysypisk, a zakopiańczycy rzadziej podrzucali zapełnione worki pod miejskie śmietniki. źródło: NKJP: Sprawców zdradzały kwity, Dziennik Polski - Podhale, 2001-06-08
	Od kilku miesięcy nie wywożą śmieci z betonowego śmietnika ustawionego przy nagrobkach. źródło: NKJP: ma.w: Góra śmieci na cmentarzu, Nowiny Raciborskie, 2008-06-03
	Z wody ani światła w domu nie korzystał, a żywił się tym, co znalazł na śmietnikach. źródło: NKJP: /saba/: Jędrzejów > Złodziej ukradł ponad 98 tys. zł starszemu mężczyźnie, Echo Dnia, 2006-09-26

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

Zob. śmieć I