-
2.
pot. przedmiot rzucony w celu uderzenia kogoś -
KATEGORIE FIZYCZNE
Cechy i właściwości materii
ruch i spoczynek -
- rzucić, trafić pociskiem
-
Polek wyszukał zgrabny kamień, taki poręczny „płaskun”, i [...] rzucił go ponad rzeczką. Pocisk zatoczył przepisowy łuk, rąbnął znienacka we wzdętą banię worka za plecami Pluski.
źródło: NKJP: Tadeusz Konwicki: Dziura w niebie, 1959
Na zdjęciach wykonanych przez fotoreporterów widać chuliganów rzucających w policjantów kamieniami wielkości piłki lekarskiej. Takim pociskiem można zabić człowieka.
źródło: NKJP: Wygrana chuliganów, Dziennik Polski, 2001-06-12
Chwyciła w szaleństwie trwogi ciężki przycisk i cisnęła nim z furią w stronę łajdackiego psa. [...] Zamiast dobrze obliczyć parabolę, pani Szymbartowa trafiła pociskiem o dwa rumby w lewo, czyli w szklane naczynie, w którym pławiły się dwie złote rybki.
źródło: NKJP: Kornel Makuszyński: Szaleństwa Panny Ewy, 1957
W odruchu posłużył się pociskiem [...] w postaci krzesła, gdyż ten przedmiot znalazł się akurat w zasięgu jego ręki. Chociaż nie zdołał nim porazić napastnika, [...] skutecznie przestraszył nieproszonego gościa, który zbiegł.
źródło: NKJP: Krzesło jako miotacz, Wiadomości Rudzkie, 1999
Z rozkołysanej wiatrem gałęzi spadła szyszka i uderzyła wprost w czubek głowy dorosłego. To rozbawiło braci. Każdy podniósł po ościstym pocisku i cisnął w jeńców.
źródło: Iwona Surmik: Talizman złotego smoka, 2002
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. pocisk
pociski
D. pocisku
pocisków
C. pociskowi
pociskom
B. pocisk
pociski
N. pociskiem
pociskami
Ms. pocisku
pociskach
W. pocisku
pociski
-
Rzeczownik odczasownikowy od przedrostkowego pociskać 'rzucać, miotać' ; zob. ciskać