-
2.
pejorat. przest. dziecko, do którego mówiący ma w chwili mówienia negatywny stosunek -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA
Bieg życia
narodziny i dzieciństwo -
Zagnałem pętaków do zbierania ziół, bo czytałem, że na tym można zarobić i inni harcerze sobie fest skarbonkę nabili. Przez całe popołudnie ganiałem smarkaczy po łące i lesie - uzbierali nawet sporo - i kazałem przyjść na drugi dzień.
źródło: NKJP: Edmund Niziurski: Księga urwisów, 1954
Pętak byłem, a już od świtu robiłem u rzeźnika, żeby jakoś rodzinie pomóc.
źródło: NKJP: Henryka Wach-Malicka: Chłopak z biedy, Dziennik Zachodni, 2004-01-30
[...] gadali sobie o tym i owym. A o czym mieli gadać, jak nie o górach, o wyprawach ratowniczych, o przejściach, ścianach, żlebach i przewieszkach, hakach i ubezpieczeniach, linach i czekanach. Małoletni pętak długo w miejscu nie usiedzi, ale przy nich - gotów byłem sterczeć godzinami i słuchać, słuchać, słuchać.
źródło: NKJP: Tomasz Domaniewski: Niedaleko od prawdy, 1975
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. pętak
pętacy
ndepr pętaki
depr D. pętaka
pętaków
C. pętakowi
pętakom
B. pętaka
pętaków
N. pętakiem
pętakami
Ms. pętaku
pętakach
W. pętaku
pętacy
ndepr pętaki
depr -
Zob. pętać