-
3.
książk. osoba poświęcająca się działaniu dla dobra państwa lub jakiejś organizacji -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Ocena i wartościowanie
wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia -
- sługa narodu, państwa
-
Premier musi uwzględniać, że jest sługą państwa do czasu wyborów, bowiem jedną z jego powinności jest dbałość, aby Polska była państwem stabilnym.
źródło: NKJP: Janina Paradowska: Nie chcę, ale może muszę, Polityka, 2005-05-07
Jeśli jednak były minister przed upływem 3 miesięcy zatrudni się gdzie indziej, ale za mniejszą pensję niż miał jako sługa narodu, to należy mu się wówczas wyrównanie do poziomu zarobków ministerialnych.
źródło: NKJP: 7 milionów dla 236, Dziennik Polski, 2001-07-23
Rola pisarza jest do dzisiaj w Słowacji bliższa roli księdza niż swobodnego intelektualisty, widzi się w nim raczej sługę kultury narodowej, którego da się zastąpić, niż wyjątkową jednostkę mającą prawo do bycia kimś odmiennym i nietypowym.
źródło: NKJP: Martin M. Szimeczka: Demon niezgody, Gazeta Wyborcza, 1996-05-04
[...] ksiądz infułat Bielański prosi o pomoc policję. Nie, broń Boże, o obecność podczas nabożeństwa, ale o sprawdzenie, czy nic nie grozi wiernym, czy nic nie grozi katedrze wszystkich Polaków, ale przede wszystkim jego - pokornego sługi katedry, jej gospodarza i strażnika.
źródło: NKJP: Strażnik katedry, Dziennik Polski, 2004-04-10
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż, m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. sługa
słudzy
sługi
ndepr sługi
depr D. sługi
sług
rzadziej sługów
C. słudze
sługom
B. sługę
sług
sługów
sługi
N. sługą
sługami
Ms. słudze
sługach
W. sługo
słudzy
sługi
ndepr sługi
depr -
psł. *sluga 'ten, kto spełnia posługi, sługa'
Z pie. dial. (prabałt.-słow. i celt.) *slou̯gā ‘drużyna (wojowników)’, ‘pomoc, posługa’, ‘ten, kto pomaga, spełnia posługi’