-
1.
książk. brak sensu -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Ocena i wartościowanie
słownictwo oceniające -
- absurd egzystencji, istnienia, sytuacji, wojny
- absurd i głupota
- granice, spirala, szczyt; poczucie absurdu
- prowadzić, sprowadzić/sprowadzać coś do absurdu
- graniczyć z absurdem
-
Aktorzy grają z lekkim przerysowaniem, wbrew konwencji sztuki nawet dramatycznie, co tylko uwypukla absurd wydarzeń w domu Orgona.
źródło: NKJP: (aza): Tartuffe, czyli „Świętoszek”, Tygodnik Podhalański, 1997
A. Borowski tłumaczył, że kryterium miejsca urodzenia już dawno się zdezaktualizowało, jeżeli chodzi o określanie tożsamości, a podnoszenie go prowadzi do absurdu rozważań.
źródło: NKJP: (MAW): Tarnowska Kronika Kulturalna, Gazeta Krakowska, 2004-12-11
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. absurd
absurdy
D. absurdu
absurdów
C. absurdowi
absurdom
B. absurd
absurdy
N. absurdem
absurdami
Ms. absurdzie
absurdach
W. absurdzie
absurdy
Inne uwagi
Zwykle lp
-
+ absurd + CZEGO -
łac. absurdus 'fałszywy (ton); niestosowny; głupi, niedorzeczny'