pożreć - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

pot. o zwierzętach: zjeść kogoś lub coś

CZŁOWIEK I PRZYRODA

Świat zwierząt

budowa i funkcjonowanie organizmów zwierzęcych

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Jedzenie i jego przygotowanie

czynności związane z jedzeniem

hiperonimy:

zjeść

krokodyl, lampart, lew, rekin pożarł; hieny, sępy, szakale, wilki; drapieżniki, dzikie zwierzęta pożarły kogoś/coś
rozszarpać i pożreć, upolować i pożreć
rzucić, zostawić kogoś/coś bestiom, krukom, lwom, psom, szczurom, wilkom na pożarcie

Ona zginęła przerażającą śmiercią na dalekiej obczyźnie, podobno pożarta przez rekiny czy krokodyle.

źródło: KWSJP: Zofia Solarzowa: Mój pamiętnik, 1985

Prefekt powinien tych obdartusów rzucić lwom na pożarcie.

źródło: KWSJP: Teodor Jeske-Choiński: Gasnące słońce, 1958

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

bezosobnik: pożarto

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		pożryjmy
2 os.	pożryj	pożryjcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	pożarłbym bym pożarł	pożarłabym bym pożarła	pożarłobym bym pożarło	pożarlibyśmy byśmy pożarli	pożarłybyśmy byśmy pożarły
2 os.	pożarłbyś byś pożarł	pożarłabyś byś pożarła	pożarłobyś byś pożarło	pożarlibyście byście pożarli	pożarłybyście byście pożarły
3 os.	pożarłby by pożarł	pożarłaby by pożarła	pożarłoby by pożarło	pożarliby by pożarli	pożarłyby by pożarły

bezosobnik: pożarto by

bezokolicznik: pożreć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: pożarłszy

gerundium: pożarcie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: pożarty

+

pożreć

+

KOGO/CO

Zob. żreć