pretensja - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

skierowany pod czyimś adresem wyrzut z powodu postępowania i decyzji, które zgłaszający go uważa za niewłaściwe

[pretensja] lub [pretęsja]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

ogromne, słuszne, wieczne, wzajemne pretensje
pretensja do autora, do człowieka, do ludzi, do mediów, do władzy, do żony...
pretensja o pieniądze
pretensje o to, że...
pretensja i żal, pretensje i skargi, pretensje i urazy, pretensje i wymówki
nie mieć cienia pretensji
list, telefony z pretensjami
pełny pretensji
mieć pretensję o coś / do kogoś
mówić, spytać, zapytać z pretensją (w głosie); dzwonić, przyjść / przychodzić z pretensjami

	[...] do ogólnego oburzenia doszła i pretensja, że swoim skandalicznym zachowaniem Karolina zepsuła wszystkim zabawę. źródło: NKJP: Elżbieta Hajnicz: Poza nurtem czasu, 1996
	Zaczęły się wieczne pretensje o brak tego czy owego, wypominanie, wtrącanie się we wszystko. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Wieże z kamienia, 2004
	Dzwonią do nas ludzie z pretensjami, że im zimno. źródło: NKJP: CIENKIE GRZANIE, Gazeta Wyborcza, 1993-10-04
	- Co się stało? Czy coś się stało? - Jeśli masz pretensje o ten bałagan... - Niech sobie leżą te gazety, co mi tam - odrzekł podporucznik Ziemba. źródło: NKJP: Leon Pawlik: Ankara, 1998

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	+	pretensja	+	o CO + (do KOGO)
	+	pretensja	+	że ZDANIE