zburzyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zburzyłem +(e)m zburzył	zburzyłam +(e)m zburzyła	zburzyłom +(e)m zburzyło	zburzyliśmy +(e)śmy zburzyli	zburzyłyśmy +(e)śmy zburzyły
2 os.	zburzyłeś +(e)ś zburzył	zburzyłaś +(e)ś zburzyła	zburzyłoś +(e)ś zburzyło	zburzyliście +(e)ście zburzyli	zburzyłyście +(e)ście zburzyły
3 os.	zburzył	zburzyła	zburzyło	zburzyli	zburzyły

bezosobnik: zburzono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zburzmy
2 os.	zburz	zburzcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zburzyłbym bym zburzył	zburzyłabym bym zburzyła	zburzyłobym bym zburzyło	zburzylibyśmy byśmy zburzyli	zburzyłybyśmy byśmy zburzyły
2 os.	zburzyłbyś byś zburzył	zburzyłabyś byś zburzyła	zburzyłobyś byś zburzyło	zburzylibyście byście zburzyli	zburzyłybyście byście zburzyły
3 os.	zburzyłby by zburzył	zburzyłaby by zburzyła	zburzyłoby by zburzyło	zburzyliby by zburzyli	zburzyłyby by zburzyły

bezosobnik: zburzono by

bezokolicznik: zburzyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zburzywszy

gerundium: zburzenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: zburzony

odpowiednik aspektowy: burzyć

+

zburzyć

+

CO

Zob. burzyć