zburzyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

4.

spowodować, że włosy stają się nastroszone i są w nieładzie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Określenia fizyczności człowieka

wygląd

	antonimy:	uczesać
	hiperonimy:	potargać

	Musisz ze sobą walczyć, żeby móc go odtrącić z udawaną obojętnością, bo przecież jest ci z nim dobrze. Trudno... Odpychasz go, kłamiesz, usprawiedliwiając się bólami brzucha, migreną, zmęczeniem, sennością, tym, że zburzy ci fryzurę lub zetrze makijaż. źródło: NKJP: Andrzej Zaniewski: Król Tanga, 1997
	Po chwili pociąg ruszył i pęd powietrza zburzył włosy kobiety. źródło: NKJP: Dorota Abramowicz: Dotrwać do północy..., Dziennik Bałtycki, 2006-04-15
	Klęczałbym wtedy przed tobą, tu, na tej podłodze, z bukietem kwiatów w dłoni, i błagałbym cię o litość, o cień nadziei. A ty, bez żadnego wysiłku, bez zburzenia fryzury, jak przy walce wręcz, bawiłabyś się swoją potęgą za murem konwencji. źródło: NKJP: Sławomir Mrożek: Tango, 1964
	Po chwili wyszła, poprawiając przed lustrem zburzone włosy. źródło: NKJP: Manuela Gretkowska: Sceny z życia pozamałżeńskiego, 2003

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zburzyłem +(e)m zburzył	zburzyłam +(e)m zburzyła	zburzyłom +(e)m zburzyło	zburzyliśmy +(e)śmy zburzyli	zburzyłyśmy +(e)śmy zburzyły
2 os.	zburzyłeś +(e)ś zburzył	zburzyłaś +(e)ś zburzyła	zburzyłoś +(e)ś zburzyło	zburzyliście +(e)ście zburzyli	zburzyłyście +(e)ście zburzyły
3 os.	zburzył	zburzyła	zburzyło	zburzyli	zburzyły

bezosobnik: zburzono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zburzmy
2 os.	zburz	zburzcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zburzyłbym bym zburzył	zburzyłabym bym zburzyła	zburzyłobym bym zburzyło	zburzylibyśmy byśmy zburzyli	zburzyłybyśmy byśmy zburzyły
2 os.	zburzyłbyś byś zburzył	zburzyłabyś byś zburzyła	zburzyłobyś byś zburzyło	zburzylibyście byście zburzyli	zburzyłybyście byście zburzyły
3 os.	zburzyłby by zburzył	zburzyłaby by zburzyła	zburzyłoby by zburzyło	zburzyliby by zburzyli	zburzyłyby by zburzyły

bezosobnik: zburzono by

bezokolicznik: zburzyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zburzywszy

gerundium: zburzenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: zburzony

odpowiednik aspektowy: burzyć

+

zburzyć

+

CO

Zob. burzyć