odruchowo

Janusz wzdrygnął się i powiedział odruchowo: - Oczywiście. Ale potem pomiarkował się i wstał powoli od stołu. - Nie, ja jestem w tej chwili gospodarzem.

źródło: NKJP: Jarosław Iwaszkiewicz: Sława i chwała. Wyd. 2. T. 1-3., 1977

Działała odruchowo, spontanicznie, powrót chłodnego namysłu marszczył czoło i nosił nogi wzdłuż i wszerz kuchni.

źródło: NKJP: Barbara Nawrocka-Dońska: Stolik z fotografią, 1975

Tosia podnosi się, otrzepuje odruchowo i czuje, jak serce przepełnia wielka, bezbrzeżna wdzięczność dla tego czworonogiego przyjaciela.

źródło: NKJP: Hanna Ożogowska: Dziewczyna i chłopak czyli heca na 14 fajerek, 1987

[...] był [...] niewątpliwie z pochodzenia Austriakiem lub Niemcem, zauważmy bowiem, że pisał odruchowo wszystkie rzeczowniki z dużej litery.

źródło: NKJP: Jerzy Janicki: Krakidały, 2004

Spotykam pacjentkę i odruchowo pytam - jak się pani czuje? A ona nic nie mówi, tylko płacze.

źródło: NKJP: Dobrochna Kędzierska: Żal na luzie, 2009