-
1.
sprawić komuś przykrość, mówiąc lub robiąc coś -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Relacje międzyludzkie
określenia relacji międzyludzkich -
- chcieć dokuczyć
- chęć dokuczenia
-
Kiedy koledzy chcieli mi dokuczyć, to mówili, że mieszkam na ulicy Lenina.
źródło: NKJP: Tadeusz Isakowicz-Zaleski: Moje życie nielegalne, 2008
Kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi, podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1500 złotych albo karze nagany.
źródło: NKJP: Sejm RP: Kodeks wykroczeń, 1971
Obrażał się o byle głupstwo i wpadał w złość. Prowokowało to rodzeństwo do żartów, przeważnie niewinnych. Ale on nie potrafił rozróżnić, czy chodzi po prostu o zwykły dowcip, czy też o zamierzoną chęć dokuczenia i ośmieszenia.
źródło: NKJP: Danuta Koral: Wydziedziczeni, 1997
-
część mowy: czasownik
aspekt: dokonany
Tryb oznajmujący
Czas przyszły
liczba pojedyncza liczba mnoga 1 os. dokuczę
dokuczymy
2 os. dokuczysz
dokuczycie
3 os. dokuczy
dokuczą
Czas przeszły
liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n mo -mo 1 os. dokuczyłem
+(e)m dokuczył
dokuczyłam
+(e)m dokuczyła
dokuczyłom
+(e)m dokuczyło
dokuczyliśmy
+(e)śmy dokuczyli
dokuczyłyśmy
+(e)śmy dokuczyły
2 os. dokuczyłeś
+(e)ś dokuczył
dokuczyłaś
+(e)ś dokuczyła
dokuczyłoś
+(e)ś dokuczyło
dokuczyliście
+(e)ście dokuczyli
dokuczyłyście
+(e)ście dokuczyły
3 os. dokuczył
dokuczyła
dokuczyło
dokuczyli
dokuczyły
bezosobnik: dokuczono
Tryb rozkazujący
liczba pojedyncza liczba mnoga 1 os. dokuczmy
2 os. dokucz
dokuczcie
Tryb warunkowy
liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n mo -mo 1 os. dokuczyłbym
bym dokuczył
dokuczyłabym
bym dokuczyła
dokuczyłobym
bym dokuczyło
dokuczylibyśmy
byśmy dokuczyli
dokuczyłybyśmy
byśmy dokuczyły
2 os. dokuczyłbyś
byś dokuczył
dokuczyłabyś
byś dokuczyła
dokuczyłobyś
byś dokuczyło
dokuczylibyście
byście dokuczyli
dokuczyłybyście
byście dokuczyły
3 os. dokuczyłby
by dokuczył
dokuczyłaby
by dokuczyła
dokuczyłoby
by dokuczyło
dokuczyliby
by dokuczyli
dokuczyłyby
by dokuczyły
bezosobnik: dokuczono by
bezokolicznik: dokuczyć
imiesłów przysłówkowy uprzedni: dokuczywszy
gerundium: dokuczenie
rodzaj gramatyczny: dk
liczba pojedyncza liczba mnoga M. dokuczenie
dokuczenia
D. dokuczenia
dokuczeń
C. dokuczeniu
dokuczeniom
B. dokuczenie
dokuczenia
N. dokuczeniem
dokuczeniami
Ms. dokuczeniu
dokuczeniach
W. dokuczenie
dokuczenia
odpowiednik aspektowy: dokuczać
-
Rzosobowy + dokuczyć + KOMU -
płn. psł. *dokučiti 'naprzykrzyć się, podrażnić kogoś'