narzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

w pośpiechu założyć ubranie lub jakąś jego część

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Ubranie

czynności, przedmioty i osoby związane z robieniem i noszeniem ubrań

	synonimy:	zarzucić
	hiperonimy:	włożyć założyć

narzucić futro, koszulę, kożuch, kurtkę, marynarkę, płaszcz, sweter, szal, szlafrok

	Szybko narzuć szlafrok i podejdź do okna. źródło: KWSJP: Andrzej Zaniewski: Król Tanga, 1997
	Jagoda pospiesznie narzuciła ubranie, nawet się nie wycierając. źródło: KWSJP: Ewa Białołęcka: Tkacz iluzji, 2004
	Jazda, na windę z nimi! Widząc, że Karlik trzęsie się z zimna, narzucił na chłopca jeszcze swoją marynarkę, ale jego mina nie wróżyła nic dobrego. źródło: KWSJP: Edmund Niziurski: Księga urwisów, 1954
	I raz jeszcze. - Odwiozę cię, Milu, jeśli się źle czujesz - narzucił mi kurtkę na ramiona. źródło: KWSJP: Ewa Nowacka: Emilia z kwiatem lilii leśnej, 1993
	Na stanik z różyczką narzuciłam kusy T-shirt i przejrzałam się w lustrze. źródło: KWSJP: Grażyna Plebanek: Pudełko ze szpilkami, 2002

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	narzuciłem +(e)m narzucił	narzuciłam +(e)m narzuciła	narzuciłom +(e)m narzuciło	narzuciliśmy +(e)śmy narzucili	narzuciłyśmy +(e)śmy narzuciły
2 os.	narzuciłeś +(e)ś narzucił	narzuciłaś +(e)ś narzuciła	narzuciłoś +(e)ś narzuciło	narzuciliście +(e)ście narzucili	narzuciłyście +(e)ście narzuciły
3 os.	narzucił	narzuciła	narzuciło	narzucili	narzuciły

bezosobnik: narzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		narzućmy
2 os.	narzuć	narzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	narzuciłbym bym narzucił	narzuciłabym bym narzuciła	narzuciłobym bym narzuciło	narzucilibyśmy byśmy narzucili	narzuciłybyśmy byśmy narzuciły
2 os.	narzuciłbyś byś narzucił	narzuciłabyś byś narzuciła	narzuciłobyś byś narzuciło	narzucilibyście byście narzucili	narzuciłybyście byście narzuciły
3 os.	narzuciłby by narzucił	narzuciłaby by narzuciła	narzuciłoby by narzuciło	narzuciliby by narzucili	narzuciłyby by narzuciły

bezosobnik: narzucono by

bezokolicznik: narzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: narzuciwszy

gerundium: narzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: narzucony

odpowiednik aspektowy: narzucać

Rz_osobowy	+	narzucić	+	CO + (na KOGO)
Rz_osobowy	+	narzucić	+	CO + (KOMU) + na CO

Zob. rzucić