-
2.
książk. duży zespół ludzi wyposażonych w broń, mający zapewnić państwu bezpieczeństwo oraz prowadzić działania wojenne -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
armia -
- oręż polski, pruski, rosyjski
- dzieje, historia, tradycja; tryumf, zwycięstwo; chwała oręża
-
Nie minęło ćwierć wieku od pokoju w Oliwie, a polski oręż święcił pod Wiedniem swój największy sukces.
źródło: NKJP: Tomasz Mirkowicz: Pielgrzymka do Ziemi Świętej Egiptu, 1999
Pogromca powstańczej Warszawy, Paskiewicz, [...] wywiózł do swego pałacu pomnik księcia Pepi, bo dzieło [...] było łakomym kąskiem i widomym świadectwem dzielności rosyjskiego oręża.
źródło: NKJP: 30 milionów łupów, Dziennik Polski, 2003-06-20
„Karna ekspedycja” przeciwko Serbii przyniosła cesarskiemu orężowi ciężkie straty i mało prestiżu.
źródło: NKJP: Ostatni taki cesarz, Gazeta Wyborcza, 1996-12-21
Biała Góra zakończyła chwalebne tradycje oręża czeskiego.
źródło: NKJP: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. oręż
oręże
D. oręża
oręży
rzadziej orężów
C. orężowi
orężom
B. oręż
oręże
N. orężem
orężami
Ms. orężu
orężach
W. orężu
oręże
Inne uwagi
Zwykle lp
-
psł. *o(b)rǫžьje 'wyposażenie, sprzęty, narzędzia, zwłaszcza narzędzia walki, uzbrojenie, broń'
Polska postać oręż utworzona wtórnie od pierwotnego rzeczownika zbiorowego oręże 'narzędzia walki'