sprostować - Wielki słownik języka polskiego PAN

poprawić to, co jest błędne w czyjejś wypowiedzi, mówiąc lub pisząc, jak jest naprawdę

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

nazwy działań intelektualnych człowieka

hiperonimy:

skorygować

minister, świadek sprostował; prokuratura sprostowała
sprostować błąd, informację, komunikat, opinię, pomyłkę, plotkę, stwierdzenie, wiadomość, zeznanie
sprostować na antenie
sprostować w artykule, w autobiografii, w liście, w prasie, w suplemencie
sprostować natychmiast, niezwłocznie, od razu
chcieć, czuć się w obowiązku, musieć, próbować, usiłować, (nie) zamierzać; należy, trzeba sprostować
sprostować i przeprosić, sprostować i wyjaśnić, sprostować i uzupełnić; sprawdzić i sprostować; sprostować lub potwierdzić, sprostować lub zanegować

	[...] dzwonił John McAnulty. Sprostował swoją wczorajszą nieodpowiedzialną informację: wśród rannych ewakuowanych do Australii po zamachu nie ma osób niezidentyfikowanych. źródło: NKJP: Wojciech Tochman: Córeńka, 2005
	[...] wszystkie [...] błędy zostaną sprostowane w suplemencie. źródło: NKJP: Piotr Osęka: Encyklopedyści, Gazeta Wyborcza, 1998-03-06
	Ta powtarzana plotka przedostała się także do świata naukowego i żyła własnym życiem dość długo – ostatecznie została sprostowana dopiero w 1997 roku przez Danutę Piotrowską w artykule „Biskupin 1933-1996 [...]”. źródło: NKJP: Michał Foerster: Biskupin: prasłowiański mit, Esensja, 2008, nr 4
	[...] siostra stanęła obok Fausty przy łóżku Filipa i powiedziała cicho: - Niech pani zostawi u nas tatę, bo to może jeszcze potrwać [...]. Fausta nie sprostowała, że to mąż, nie tata. Zdążyła się przyzwyczaić do pomyłek. źródło: NKJP: Krystyna Kofta: Fausta, 2010
	Przepraszam, sądziłam, że zmarła była pańską małżonką. - Mojego przyjaciela - sprostował. źródło: NKJP: Irena Matuszkiewicz: Czarna wdowa atakuje, 2009

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	sprostowałem +(e)m sprostował	sprostowałam +(e)m sprostowała	sprostowałom +(e)m sprostowało	sprostowaliśmy +(e)śmy sprostowali	sprostowałyśmy +(e)śmy sprostowały
2 os.	sprostowałeś +(e)ś sprostował	sprostowałaś +(e)ś sprostowała	sprostowałoś +(e)ś sprostowało	sprostowaliście +(e)ście sprostowali	sprostowałyście +(e)ście sprostowały
3 os.	sprostował	sprostowała	sprostowało	sprostowali	sprostowały

bezosobnik: sprostowano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		sprostujmy
2 os.	sprostuj	sprostujcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	sprostowałbym bym sprostował	sprostowałabym bym sprostowała	sprostowałobym bym sprostowało	sprostowalibyśmy byśmy sprostowali	sprostowałybyśmy byśmy sprostowały
2 os.	sprostowałbyś byś sprostował	sprostowałabyś byś sprostowała	sprostowałobyś byś sprostowało	sprostowalibyście byście sprostowali	sprostowałybyście byście sprostowały
3 os.	sprostowałby by sprostował	sprostowałaby by sprostowała	sprostowałoby by sprostowało	sprostowaliby by sprostowali	sprostowałyby by sprostowały

bezosobnik: sprostowano by

bezokolicznik: sprostować

imiesłów przysłówkowy uprzedni: sprostowawszy

gerundium: sprostowanie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: sprostowany

odpowiednik aspektowy: prostować

Z przedrostkiem s- od prostować.
Zob. prosty