odrzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

7.

wojsk. zmusić wrogie wojsko do cofnięcia się

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Wojsko i wojna

czynności, przedmioty, miejsca związane z wojskiem i wojną

	Armia niemiecka po ciężkiej bitwie w rejonie Dubna i Równego odrzuciła wojska frontu za tzw. linię Stalina [...]. źródło: NKJP: Internet
	Polacy kontratakiem odrzucili wroga za Noteć. źródło: NKJP: ToBot: Powstanie wielkopolskie, Wikipedia.pl, Internet
	W marcu, uprzedzając radzieckie uderzenie, grupa wojsk gen. Szeptyckiego przekroczyła Niemen, odrzuciła wojska bolszewickie, zajęła Słonim oraz przedpola Lidy i Baranowicz. źródło: NKJP: Włodzimierz Kalicki: Ucieczka spod gilotyny, Gazeta Wyborcza, 1995-08-18
	[...] niemieckie naczelne dowództwo postanowiło przenieść główny ciężar działań wojennych na front wschodni, [...] a przez decydujące zwycięstwo na wschodzie odsunąć groźbę przyszłych ofensyw rosyjskich i odrzucić armie rosyjskie daleko na wschód. źródło: NKJP: Jerzy Wideł: Kronikarski zapis wydarzeń, Gazeta Krakowska, 2005-04-30

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	odrzuciłem +(e)m odrzucił	odrzuciłam +(e)m odrzuciła	odrzuciłom +(e)m odrzuciło	odrzuciliśmy +(e)śmy odrzucili	odrzuciłyśmy +(e)śmy odrzuciły
2 os.	odrzuciłeś +(e)ś odrzucił	odrzuciłaś +(e)ś odrzuciła	odrzuciłoś +(e)ś odrzuciło	odrzuciliście +(e)ście odrzucili	odrzuciłyście +(e)ście odrzuciły
3 os.	odrzucił	odrzuciła	odrzuciło	odrzucili	odrzuciły

bezosobnik: odrzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		odrzućmy
2 os.	odrzuć	odrzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	odrzuciłbym bym odrzucił	odrzuciłabym bym odrzuciła	odrzuciłobym bym odrzuciło	odrzucilibyśmy byśmy odrzucili	odrzuciłybyśmy byśmy odrzuciły
2 os.	odrzuciłbyś byś odrzucił	odrzuciłabyś byś odrzuciła	odrzuciłobyś byś odrzuciło	odrzucilibyście byście odrzucili	odrzuciłybyście byście odrzuciły
3 os.	odrzuciłby by odrzucił	odrzuciłaby by odrzuciła	odrzuciłoby by odrzuciło	odrzuciliby by odrzucili	odrzuciłyby by odrzuciły

bezosobnik: odrzucono by

bezokolicznik: odrzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: odrzuciwszy

gerundium: odrzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: odrzucony

odpowiednik aspektowy: odrzucać

Rz_osobowy

+

odrzucić

+

KOGO + (DOKĄD)

Zob. rzucić