-
2.
książk. smutek - cecha czegoś -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
emocje i uczucia -
Doskonale opanowaną techniką, z dużym zasobem wrażliwości, zamyka w płótnach swych smętek i grozę skalnej polskiej przyrody.
źródło: NKJP: Jolanta Flach: Zamiłowany malarz Tatr, Tygodnik Podhalański nr 50, 1996
Nawet ja, kiedy zostałem studentem Uniwersytetu Jagiellońskiego, lubiłem niedzielne wyprawy do Bronowic, aby na miejscu zachłysnąć się smętkiem wyspiańszczyzny.
źródło: NKJP: Adam Grabowski: Pamiętnik redaktora, cz. 1, Pinezka.pl, 2007-09
Najpierw, jesienią 1956 roku, odbywały się w piwnicy spotkania przy kominku i świecach, wieczory poetyckie, dyskusje, zabawy; ot namiastka wolności i swobody. Na przekór czasowi, na przekór monotonii życia, szarości ulicy, smętkowi codzienności.
źródło: NKJP: W cylindrze do Piwnicy, Dziennik Polski, 2006-06-24
Nie wygląda na cmentarz: ani krzyży, ani płaczących wierzb, ani smętku.
źródło: NKJP: Wiesław A. Leśniewski: Żołnierskie mogiły, Gazeta Radomszczańska, 2009-04-11
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. smętek
smętki
D. smętku
smętków
C. smętkowi
smętkom
B. smętek
smętki
N. smętkiem
smętkami
Ms. smętku
smętkach
W. smętku
smętki
Inne uwagi
Zwykle lp
-
+ smętek + (CZEGO) -
psł. *sъmǫtъkъ 'zmieszanie, zamieszanie’ > ‘smutek, zaduma'
Od: psł. przedrostkowego czasownika *sъ-mǫtiti ‘zmącić, zamącić, zmieszać’ (skąd st.pol. od XIV w. smęcić / smącić ‘martwić, trapić, smucić, zmartwić, strapić, zasmucić; wzburzyć, zatrząść’).
Por. smutek