dorzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

rzucając umieścić pewne przedmioty jako dodatkowe w miejscu, w którym już znajdują się przedmioty tego samego rodzaju

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

ruch i spoczynek

KATEGORIE FIZYCZNE

Ilość, liczby i liczenie

ogólne określenia ilości

	synonimy:	podrzucić
	hiperonimy:	dodać

	Wędliny pokroić w kostkę lub w paski i dorzucić do zupy. źródło: KWSJP: Zupa święconka, Super Express. Dodatek kulinarny, 1998
	Dziewka pobrzękała patelnią, odkrzyknęła coś komuś w drugiej izbie, dorzuciła do ognia, wróciła. źródło: KWSJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002
	Mieczysław Jarzembowski dorzucił drewna. Brzoza płonęła, a dzieciaki skupione wokół ognia śpiewały piosenki. źródło: NKJP: WAK: Nowy sezon, Gazeta Poznańska, 2003-09-16
	Larwy much najlepiej jeść na surowo.Ale można je też dorzucić do rosołu - zachwala nam swoją kuchnię przyrodnik dr Łukasz Łuczaj (34 l.), który od ponad 10 lat prowadzi badania nad wartościami odżywczymi bezkręgowców. źródło: KWSJP: Jarosław Rybak: Żywi się robakami, Super Express, 2006
	Dorzuciliśmy drew do ognia, płomienie strzeliły w górę, rozsiewając deszcz iskier. źródło: KWSJP: Ada Wińcza: Opowieści z sawanny i buszu, 1981

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dorzuciłem +(e)m dorzucił	dorzuciłam +(e)m dorzuciła	dorzuciłom +(e)m dorzuciło	dorzuciliśmy +(e)śmy dorzucili	dorzuciłyśmy +(e)śmy dorzuciły
2 os.	dorzuciłeś +(e)ś dorzucił	dorzuciłaś +(e)ś dorzuciła	dorzuciłoś +(e)ś dorzuciło	dorzuciliście +(e)ście dorzucili	dorzuciłyście +(e)ście dorzuciły
3 os.	dorzucił	dorzuciła	dorzuciło	dorzucili	dorzuciły

bezosobnik: dorzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		dorzućmy
2 os.	dorzuć	dorzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dorzuciłbym bym dorzucił	dorzuciłabym bym dorzuciła	dorzuciłobym bym dorzuciło	dorzucilibyśmy byśmy dorzucili	dorzuciłybyśmy byśmy dorzuciły
2 os.	dorzuciłbyś byś dorzucił	dorzuciłabyś byś dorzuciła	dorzuciłobyś byś dorzuciło	dorzucilibyście byście dorzucili	dorzuciłybyście byście dorzuciły
3 os.	dorzuciłby by dorzucił	dorzuciłaby by dorzuciła	dorzuciłoby by dorzuciło	dorzuciliby by dorzucili	dorzuciłyby by dorzuciły

bezosobnik: dorzucono by

bezokolicznik: dorzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: dorzuciwszy

gerundium: dorzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: dorzucony

odpowiednik aspektowy: dorzucać

Zob. rzucić