dorzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

powiedzieć coś, co stanowi dodatek do wcześniejszej wypowiedzi własnej lub innej osoby

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

nazwy działań intelektualnych człowieka

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

mówienie

	synonimy:	dodać
	hiperonimy:	uzupełnić

Połączenia

dorzucić garść czegoś, parę czegoś

Cytaty

Paweł przez zaciśnięte zęby dorzucił grube słowo.

źródło: KWSJP: Maria Józefacka: To co najpiękniejsze, 1977

W mym szkicu chciałbym się zająć pewną niejasną „wenecką” oktawą w Beniowskim, co pozwoli dorzucić nowe szczegóły do studiów nad realizmem Słowackiego.

źródło: KWSJP: Wacław Kubacki: Wenecka oktawa w „Beniowskim”, 1962

Dorzucę tylko, że [...] tematem były trudne sprawy małżeńskie: moralność, seksualność i ich porządkowanie.

źródło: KWSJP: Irena Jadwiga: Po rekolekcjach, Na oścież, 1999, nr 4 (60)

Odmiana

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.	dorzucę	dorzucimy
2 os.	dorzucisz	dorzucicie
3 os.	dorzuci	dorzucą

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dorzuciłem +(e)m dorzucił	dorzuciłam +(e)m dorzuciła	dorzuciłom +(e)m dorzuciło	dorzuciliśmy +(e)śmy dorzucili	dorzuciłyśmy +(e)śmy dorzuciły
2 os.	dorzuciłeś +(e)ś dorzucił	dorzuciłaś +(e)ś dorzuciła	dorzuciłoś +(e)ś dorzuciło	dorzuciliście +(e)ście dorzucili	dorzuciłyście +(e)ście dorzuciły
3 os.	dorzucił	dorzuciła	dorzuciło	dorzucili	dorzuciły

bezosobnik: dorzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		dorzućmy
2 os.	dorzuć	dorzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dorzuciłbym bym dorzucił	dorzuciłabym bym dorzuciła	dorzuciłobym bym dorzuciło	dorzucilibyśmy byśmy dorzucili	dorzuciłybyśmy byśmy dorzuciły
2 os.	dorzuciłbyś byś dorzucił	dorzuciłabyś byś dorzuciła	dorzuciłobyś byś dorzuciło	dorzucilibyście byście dorzucili	dorzuciłybyście byście dorzuciły
3 os.	dorzuciłby by dorzucił	dorzuciłaby by dorzuciła	dorzuciłoby by dorzuciło	dorzuciliby by dorzucili	dorzuciłyby by dorzuciły

bezosobnik: dorzucono by

bezokolicznik: dorzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: dorzuciwszy

gerundium: dorzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	dorzucenie	dorzucenia
D.	dorzucenia	dorzuceń
C.	dorzuceniu	dorzuceniom
B.	dorzucenie	dorzucenia
N.	dorzuceniem	dorzuceniami
Ms.	dorzuceniu	dorzuceniach
W.	dorzucenie	dorzucenia

imiesłów przymiotnikowy bierny: dorzucony

	liczba pojedyncza
	m1	m2	m3	n1, n2	ż
	M.	dorzucony	dorzucony	dorzucony	dorzucone	dorzucona
D.	dorzuconego	dorzuconego	dorzuconego	dorzuconego	dorzuconej
C.	dorzuconemu	dorzuconemu	dorzuconemu	dorzuconemu	dorzuconej
B.	dorzuconego	dorzuconego	dorzucony	dorzucone	dorzuconą
N.	dorzuconym	dorzuconym	dorzuconym	dorzuconym	dorzuconą
Ms.	dorzuconym	dorzuconym	dorzuconym	dorzuconym	dorzuconej

	liczba mnoga
	p1	m1 ndepr	m1 depr	pozostałe
	M.	dorzuceni	dorzuceni	dorzucone	dorzucone
D.	dorzuconych	dorzuconych	dorzuconych	dorzuconych
C.	dorzuconym	dorzuconym	dorzuconym	dorzuconym
B.	dorzuconych	dorzuconych	dorzuconych	dorzucone
N.	dorzuconymi	dorzuconymi	dorzuconymi	dorzuconymi
Ms.	dorzuconych	dorzuconych	dorzuconych	dorzuconych

odpowiednik aspektowy: dorzucać

Składnia

Rz_osobowy	+	dorzucić	+	CO + (do CZEGO)
Rz_osobowy	+	dorzucić	+	że ZDANIE

Pochodzenie

Zob. rzucić