dziura - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

przerwanie jednolitości powierzchni jakiegoś przedmiotu w wyniku uszkodzenia lub zużycia

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

stan skupienia, trwałość materii

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Ubranie

cechy ubrań

mała, ogromna, olbrzymia, potężna, spora, wielka dziura
dziura od kuli
dziura po kuli, po pocisku; dziura w dachu, w murze, w ogrodzeniu, w parkanie, w płocie, w podłodze, w siatce, w ścianie; w czaszce, w ręce; w bucie, w skarpetce, w spodniach, w worku
wybić, wyciąć, wywiercić, zrobić; załatać, zaszyć dziurę; reperować dziury
przejść, przeleźć, uciec, wejść przez dziurę

	Przez dziurę w dachu biła struga słonecznego blasku. Nie załatali jej dekarze, a może kawał blachy się zsunął źródło: NKJP: Wojciech Żukrowski: Za kurtyną mroku. Zabawa w chowanego, 1995
	W bocznej ścianie hangaru widniała ogromna dziura wyrąbana siekierą. źródło: NKJP: Ryszard Sługocki: Na przekór i na bakier, 2008
	W ostatnich dniach kilka saren przeszło przez dziurę w siatce na autostradę A2. źródło: NKJP: (wp): Sarny skaczą po A2, Dziennik Łódzki, 2006-11-02
	Z dziury w podłodze, gdzie parę dech zgniło, dęło tak, że aż świece od przeciągu dygotały. źródło: NKJP: Mariusz Wilk: Dom nad Oniego, 2006

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

+

dziura

+

(w CZYM)

psł. *dura / *ďura