wpienić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wpieniłem się +(e)m się wpienił	wpieniłam się +(e)m się wpieniła	wpieniłom się +(e)m się wpieniło	wpieniliśmy się +(e)śmy się wpienili	wpieniłyśmy się +(e)śmy się wpieniły
2 os.	wpieniłeś się +(e)ś się wpienił	wpieniłaś się +(e)ś się wpieniła	wpieniłoś się +(e)ś się wpieniło	wpieniliście się +(e)ście się wpienili	wpieniłyście się +(e)ście się wpieniły
3 os.	wpienił się	wpieniła się	wpieniło się	wpienili się	wpieniły się

bezosobnik: wpieniono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wpieńmy się
2 os.	wpień się	wpieńcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wpieniłbym się bym się wpienił	wpieniłabym się bym się wpieniła	wpieniłobym się bym się wpieniło	wpienilibyśmy się byśmy się wpienili	wpieniłybyśmy się byśmy się wpieniły
2 os.	wpieniłbyś się byś się wpienił	wpieniłabyś się byś się wpieniła	wpieniłobyś się byś się wpieniło	wpienilibyście się byście się wpienili	wpieniłybyście się byście się wpieniły
3 os.	wpieniłby się by się wpienił	wpieniłaby się by się wpieniła	wpieniłoby się by się wpieniło	wpieniliby się by się wpienili	wpieniłyby się by się wpieniły

bezosobnik: wpieniono by się

bezokolicznik: wpienić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wpieniwszy się

gerundium: wpienienie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: wpieniać się

Zob. piana