cudowny - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

taki, który powstał na skutek cudu lub który sprawia, że dzieją się cuda

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Religia – kościół

wyznania: zasady i prawdy wiary

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Tradycja

wierzenia i przesądy

cudowny medalik, obraz; cudowna figura, ikona; przemiana; moc; cudowne źródełko; lekarstwo; objawienie, zmartwychwstanie; ocalenie, ozdrowienie, uzdrowienie, zrządzenie losu; cudowne wydarzenia; wizje; właściwości

	Od czasu gdy w roku 1858 kilkunastoletniej Bernadecie Soubirous objawiła się tu Najświętsza Maria Panna, Lourdes stało się najsłynniejszym na świecie miejscem cudownych uzdrowień, odwiedzanym przez rzeszę ludzi. źródło: NKJP: Krzysztof Szymborski, Jan Turnau: Nauka i cuda, Gazeta Wyborcza,1998-10-30
	Przejawem zbytecznej pedanterii byłoby chyba dodawać, że Norwid nawiązuje tu [...] do ewangelicznych scen cudownego rozmnożenia chleba. źródło: NKJP: Zbigniew Lisowski: Poznawanie poezji. Interpretacje, 2008
	Lekarze ostrzegają, że wieloraczki przestają być cudownym zrządzeniem losu, a stają się problemem medycznym i ekonomicznym. źródło: NKJP: Marzena Sygut-Nowak: Narodziny wieloraczków, Wprost, 1999
	Nie kupił sobie nic do picia, wolał pozostać przy zielonej herbacie, w której cudowne działanie z uporem wierzył. źródło: NKJP: Adam Barczyński: Ślepy los, 1999

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Inne uwagi

Tylko stopień równy

Zob. cud