-
mówiący, mimo iż nie akceptuje jakiegoś stanu rzeczy w pełni, zgadza się z tym, że musi on istnieć/nastąpić
-
-
|
– Nie. Nie znam. Nie wiem – powiedział zdziwiony Jasiński. – No trudno, nieważne. Jeszcze raz dziękuję za pomoc.
źródło: NKJP: Marek Kochan: Ballada o dobrym dresiarzu, 2005
|
|
A cóż robi człowiek naprawdę skromny i pokorny? Pisze swoją książkę czy wygłasza odczyt starając się to zrobić najlepiej jak potrafi i myśli sobie: „Nie uda się, to trudno. Korona mi z głowy nie spadnie”.
źródło: NKJP: Stanisław Dygat: Jezioro Bodeńskie, 1995
|
|
Wygląda na to, że tylko mnie bojkotują. Trudno, będę żył jako słup powietrza. Nikt się nie odzywa do mnie, więc i ja nie będę się odzywał do nikogo.
źródło: NKJP: Stanisław Kowalewski: Czarne okna, 1993
|
|
Völlinger ukłonił się i wyszedł do szatni. – Trudno – Domagalla [...] był wyjątkowo wyrozumiały. – Zaraz znajdziemy czwartego.
źródło: NKJP: Marek Krajewski: Koniec świata w Breslau, 2003
|
|
– Panu – nie wierzę. – Trudno.
źródło: NKJP: Teresa Torańska: Oni, 1985
|
-
część mowy: komentarz metatekstowy
podklasa: komentarz przyzdaniowy
-
/trudno/ trudno, _ _, trudno |
szyk: wypowiedzeniowe |
-
CHRONOLOGIZACJA:
XV w.,
SStp
Data ostatniej modyfikacji: 21.04.2015