-
6.
jęz. końcowy element wyrazu odmiennego, który zmienia się w trakcie jego odmiany -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język -
- końcówka fleksyjna, gramatyczna
- końcówka słowa, wyrazu; nazwiska; mianownika, celownika...; liczby pojedynczej, liczby mnogiej; pierwszej, drugiej, trzeciej osoby
- temat i końcówka
- połykać; mylić końcówki
-
Ciekawym wyjątkiem wśród rzeczowników męskoosobowych jest książę, z nietypową końcówką -ę charakterystyczną dla paradygmatu nijakiego, por. wnuczę, dziewczę, ptaszę.
źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996
Otóż tylko w trzech przypadkach gramatycznych, a mianowicie w celowniku, w narzędniku i w miejscowniku, czyli właśnie w tych przywołanych w tytule, nasz rzeczownik przybiera – mimo połączenia z liczebnikiem oznaczającym całości – odpowiednie końcówki przypadków, np.: daję szansę trzydziestu procentom uczniów, załatwił to z siedemdziesięcioma procentami słuchaczy, myślimy o dwudziestu procentach uczestników.
źródło: NKJP: Jan Miodek: Procentom - procentami -o procentach, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2005-10-14
Jestem rodzinnym cicerone, ale mój włoski słabiutki. Prefiksy mylą się z końcówkami niczym kroki w tańcu.
źródło: NKJP: Manuela Gretkowska: Europejka, 2004
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. końcówka
końcówki
D. końcówki
końcówek
C. końcówce
końcówkom
B. końcówkę
końcówki
N. końcówką
końcówkami
Ms. końcówce
końcówkach
W. końcówko
końcówki
-
Zob. koniec