-
2.
istota (człowiek lub zwierzę) wzbudzająca współczucie z uwagi na sytuację, w której się znajduje -
Używane także w postaci bidak ; wariant ten ma przeważnie charakter potoczny, ale jest także używany w celu podkreślenia nacechowania ekspresywnego wypowiedzi lub w stylizacji gwarowej.
-
- bidak
- rzadziej bidaka
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Relacje międzyludzkie
określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
hodowla i opieka nad zwierzętami; człowiek wobec zwierząt -
– To zostałeś sam, biedaku – użaliła się nad nim tkliwie.
źródło: NKJP: Manuela Gretkowska; Piotr Pietucha: Sceny z życia pozamałżeńskiego, 2003
Współczuję ci, biedaku.
źródło: NKJP: Henry Rozpędowski: Charleston, 2002
Zginął biedak w samochodowym wypadku bodaj na pierwszym roku studiów.
źródło: NKJP: Mój „Dzienniczek Polski”, Dziennik Polski, 2003-01-15
Wiesław był bardzo uszczęśliwiony, [...] ale bidak tak szpetnie wygląda, dopiero po ostrzyżeniu widać, jaki on brzydki, głowa niekształtna, uszy sterczą i nos spuchnięty jak kartofel.
źródło: NKJP: Jarosław Iwaszkiewicz: Listy do córek, 2002
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. biedak
biedacy
ndepr biedaki
depr D. biedaka
biedaków
C. biedakowi
biedakom
B. biedaka
biedaków
N. biedakiem
biedakami
Ms. biedaku
biedakach
W. biedaku
biedacy
ndepr biedaki
depr -