fanatyk - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

pejorat. osoba zbyt żarliwie i bezkrytycznie wyznająca jakąś ideę

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

islamski, muzułmański; polityczny, religijny; zaślepiony fanatyk
fanatyk jakiejś idei
fanatyk i radykał; fanatycy i fundamentaliści, fanatycy i szaleńcy
garstka, grupa fanatyków
być, stać się fanatykiem

Pamiętał, że określali go mianem fanatyka, ekstremisty i radykała, wyróżniającego się fanatyzmem i bezwzględnością nawet wśród najbardziej radykalnych i najbardziej sfanatyzowanych taborytów.

źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002

Naukowiec szybko zdaje sobie sprawę z tego, jak potężną bronią materiał ten może stać się w rękach nieobliczalnych fanatyków i szaleńców [...], których jedynym marzeniem jest zdobycie kontroli nad całym światem.

źródło: NKJP: Sebastian Chosiński: Fantastyka Bliskiego Zasięgu: Fantasmagoryczna wizja konfliktu jądrowego, Esensja, 2009-07-02

Dżihad. Po zamachach 11 września 2001 r. słowo zrobiło światową karierę, siejąc przerażenie w świecie zachodnim jako kryptonim świętej wojny islamskich fanatyków z dekadenckim i bezbożnym Zachodem.

źródło: NKJP: Hasła-klucze, Polityka, 2003-04-19

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	fanatyk	fanatycy	ndepr
M.	fanatyk	fanatyki	depr
D.	fanatyka	fanatyków
C.	fanatykowi	fanatykom
B.	fanatyka	fanatyków
N.	fanatykiem	fanatykami
Ms.	fanatyku	fanatykach
W.	fanatyku	fanatycy	ndepr
W.	fanatyku	fanatyki	depr

Składnia

	+	fanatyk	+	(JAKI)
	+	fanatyk	+	(CZEGO)

Pochodzenie

internac.

ang. fanatic

fr. fanatique

niem. Fanatiker

z łac. fānāticus 'natchniony, entuzjastyczny'