pogonić - Wielki słownik języka polskiego PAN

5.

pot. skrytykować i usunąć, pozbawiając wpływów i władzy

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

stosunki, grupy i organizacje społeczne

W konserwatywnym Czasie pisano, że to zwykłe liberum veto, a agitatorów należy pogonić, więc komitet, czując poparcie, mocno trzymał się swej wersji i ani myślał ustąpić krzykaczom.

źródło: NKJP: Zbigniew Leśnicki: Kraków. Historie, anegdoty i plotki, WAM, Kraków 2015, s.308

I myślisz, że jak założysz gazetę, jak to ktoś ludziom opisze, to oni nagle zmądrzeją? I wtedy sitwę pogonią? - Tu nie chodzi o pogonienie sitwy.

źródło: NKJP: Rafał A Ziemkiewicz: Żywina, 2008

W referendum 29 maja Francuzów, jak się wydaje, najmniej będzie obchodzić uroda eurokonstytucji, a dużo bardziej kwestie następujące: czy chcą w Unii polskiego hydraulika, czy nowe kraje nie wprowadzą do Europy amerykańskiej liberalnej gospodarki i czy już nie pora pogonić niepopularny rząd.

źródło: NKJP: Marek Ostrowski, Francja się boi, Polityka, 2005-05-28

Odmiana

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.	pogonię	pogonimy
2 os.	pogonisz	pogonicie
3 os.	pogoni	pogonią

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	pogoniłem +(e)m pogonił	pogoniłam +(e)m pogoniła	pogoniłom +(e)m pogoniło	pogoniliśmy +(e)śmy pogonili	pogoniłyśmy +(e)śmy pogoniły
2 os.	pogoniłeś +(e)ś pogonił	pogoniłaś +(e)ś pogoniła	pogoniłoś +(e)ś pogoniło	pogoniliście +(e)ście pogonili	pogoniłyście +(e)ście pogoniły
3 os.	pogonił	pogoniła	pogoniło	pogonili	pogoniły

bezosobnik: pogoniono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		pogońmy
2 os.	pogoń	pogońcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	pogoniłbym bym pogonił	pogoniłabym bym pogoniła	pogoniłobym bym pogoniło	pogonilibyśmy byśmy pogonili	pogoniłybyśmy byśmy pogoniły
2 os.	pogoniłbyś byś pogonił	pogoniłabyś byś pogoniła	pogoniłobyś byś pogoniło	pogonilibyście byście pogonili	pogoniłybyście byście pogoniły
3 os.	pogoniłby by pogonił	pogoniłaby by pogoniła	pogoniłoby by pogoniło	pogoniliby by pogonili	pogoniłyby by pogoniły

bezosobnik: pogoniono by

bezokolicznik: pogonić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: pogoniwszy

gerundium: pogonienie

rodzaj gramatyczny: dk

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	pogonienie	pogonienia
D.	pogonienia	pogonień
C.	pogonieniu	pogonieniom
B.	pogonienie	pogonienia
N.	pogonieniem	pogonieniami
Ms.	pogonieniu	pogonieniach
W.	pogonienie	pogonienia

imiesłów przymiotnikowy bierny: pogoniony

	liczba pojedyncza
	m1	m2	m3	n1, n2	ż
	M.	pogoniony	pogoniony	pogoniony	pogonione	pogoniona
D.	pogonionego	pogonionego	pogonionego	pogonionego	pogonionej
C.	pogonionemu	pogonionemu	pogonionemu	pogonionemu	pogonionej
B.	pogonionego	pogonionego	pogoniony	pogonione	pogonioną
N.	pogonionym	pogonionym	pogonionym	pogonionym	pogonioną
Ms.	pogonionym	pogonionym	pogonionym	pogonionym	pogonionej

	liczba mnoga
	p1	m1 ndepr	m1 depr	pozostałe
	M.	pogonieni	pogonieni	pogonione	pogonione
D.	pogonionych	pogonionych	pogonionych	pogonionych
C.	pogonionym	pogonionym	pogonionym	pogonionym
B.	pogonionych	pogonionych	pogonionych	pogonione
N.	pogonionymi	pogonionymi	pogonionymi	pogonionymi
Ms.	pogonionych	pogonionych	pogonionych	pogonionych

Składnia

+

pogonić

+

KOGO

Pochodzenie

psł. *pogoniti

Zob. gonić