pogubić - Wielki słownik języka polskiego PAN

Definicja

2.

książk. utracić coś niematerialnego jedno po drugim

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

Relacje znaczeniowe

synonimy:

zagubić

Cytaty

Zupełnie bowiem możliwe, że w trosce o racjonalne wychowanie naszych dzieci pogubiliśmy sposoby wychowawcze, które istniały wcześniej niż dozowanie zupek, snu, witamin, i które warto może reaktywować.

źródło: NKJP: BB: Inaczej niż w Europie, Zielone Brygady. Pismo Ekologów, 1991-12-01

Wykolejeńcy wojenni są pomijani. A było ich najwięcej. Po wojnie nie byli w stanie przystosować się do niczego. Pogubili wartości. Szwendali się, nie wiedząc, co ze sobą zrobić.

źródło: NKJP: Ewa Berberyusz: Moja teczka, 2006

Stał się drażliwy i daleki. Dałabym głowę, że krąży teraz pomiędzy swoimi kobietami, tymi, które odeszły i szuka swych pogubionych zauroczeń.

źródło: NKJP: Barbara Kosmowska: Prowincja, 2002

Odmiana

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.	pogubię	pogubimy
2 os.	pogubisz	pogubicie
3 os.	pogubi	pogubią

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	pogubiłem +(e)m pogubił	pogubiłam +(e)m pogubiła	pogubiłom +(e)m pogubiło	pogubiliśmy +(e)śmy pogubili	pogubiłyśmy +(e)śmy pogubiły
2 os.	pogubiłeś +(e)ś pogubił	pogubiłaś +(e)ś pogubiła	pogubiłoś +(e)ś pogubiło	pogubiliście +(e)ście pogubili	pogubiłyście +(e)ście pogubiły
3 os.	pogubił	pogubiła	pogubiło	pogubili	pogubiły

bezosobnik: pogubiono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		pogubmy
2 os.	pogub	pogubcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	pogubiłbym bym pogubił	pogubiłabym bym pogubiła	pogubiłobym bym pogubiło	pogubilibyśmy byśmy pogubili	pogubiłybyśmy byśmy pogubiły
2 os.	pogubiłbyś byś pogubił	pogubiłabyś byś pogubiła	pogubiłobyś byś pogubiło	pogubilibyście byście pogubili	pogubiłybyście byście pogubiły
3 os.	pogubiłby by pogubił	pogubiłaby by pogubiła	pogubiłoby by pogubiło	pogubiliby by pogubili	pogubiłyby by pogubiły

bezosobnik: pogubiono by

bezokolicznik: pogubić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: pogubiwszy

gerundium: pogubienie

rodzaj gramatyczny: dk

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	pogubienie	pogubienia
D.	pogubienia	pogubień
C.	pogubieniu	pogubieniom
B.	pogubienie	pogubienia
N.	pogubieniem	pogubieniami
Ms.	pogubieniu	pogubieniach
W.	pogubienie	pogubienia

imiesłów przymiotnikowy bierny: pogubiony

	liczba pojedyncza
	m1	m2	m3	n1, n2	ż
	M.	pogubiony	pogubiony	pogubiony	pogubione	pogubiona
D.	pogubionego	pogubionego	pogubionego	pogubionego	pogubionej
C.	pogubionemu	pogubionemu	pogubionemu	pogubionemu	pogubionej
B.	pogubionego	pogubionego	pogubiony	pogubione	pogubioną
N.	pogubionym	pogubionym	pogubionym	pogubionym	pogubioną
Ms.	pogubionym	pogubionym	pogubionym	pogubionym	pogubionej

	liczba mnoga
	p1	m1 ndepr	m1 depr	pozostałe
	M.	pogubieni	pogubieni	pogubione	pogubione
D.	pogubionych	pogubionych	pogubionych	pogubionych
C.	pogubionym	pogubionym	pogubionym	pogubionym
B.	pogubionych	pogubionych	pogubionych	pogubione
N.	pogubionymi	pogubionymi	pogubionymi	pogubionymi
Ms.	pogubionych	pogubionych	pogubionych	pogubionych

Składnia

Rz_osobowy

+

pogubić

+

CO

Pochodzenie

Zob. gubić